Μουντιάλ 2014: Ψάχνοντας την Εθνική Βραζιλίας

Βραζιλία 1958: Πελέ, Γκαρίντσα, Ζαγκάλο, Βαβά

Βραζιλία 1970: Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο

Βραζιλία 1982: Σόκρατες, Ζίκο, Έντερ, Σερζίνιο

Βραζιλία 1994: Ρομάριο, Μπεμπέτο, Ραϊ, Λεονάρντο

Βραζιλία 2002: Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ζουνίνιο, Κακά

Βραζιλία 2014: Φερναντίνιο, Παουλίνιο, Ραμίρες, Λουίς Γκουστάβο, Ερνάνες…

Οι ομάδες της Βραζιλίας που έμειναν στην ιστορία, είτε κατέκτησαν το Μουντιάλ είτε όχι, είχαν να περηφανεύονται για τις επιθετικές τριάδες, τετράδες (ή και πεντάδες!) και για τους υπέροχους αρτίστες που ομόρφαιναν το παιχνίδι τους και τη διοργάνωση γενικότερα. Η Βραζιλία του 2014 όμως θα μείνει στην ιστορία για την πεντάδα των αμυντικών μέσων που στρίμωξε ο Σκολάρι στην 23άδα: Φερναντίνιο, Παουλίνιο, Ραμίρες, Λουίς Γκουστάβο, Ερνάνες. Ναι, έπαιξε και ο Νεϊμάρ. Και ο Όσκαρ, ο Γουίλιαν, ο Χουλκ και ο Μπερνάρντ. Και (ίσως αν θυμάμαι καλά...) ο Φρεντ και ο Ζο. Με το Μουντιάλ να περνάει πλέον στην ιστορία, εγώ πάντως αναρωτιέμαι: Η Βραζιλία έπαιξε στην διοργάνωση;

Ρητορική ερώτηση, θα πει κάποιος. Ναι η Βραζιλία ήταν παρούσα, όπως σε κάθε Μουντιάλ ήταν και θα είναι άλλωστε. Η ενδεκάδα της με τις κίτρινες φανέλες και τα μπλε σορτς παρατάχθηκε στο γήπεδο. Το θρυλικό έμβλημα με τα αρχικά CBF και τα 5 αστέρια κοσμούσε τη φανέλα στο ύψος της καρδιάς. Οι Βραζιλιάνοι διεθνείς συναγωνίζονταν σε ένταση τα ηχεία των σταδίων τραγουδώντας με πάθος τον Εθνικό Ύμνο της χώρας. Και στις εξέδρες, μία λαοθάλασσα ντυμένη στα κίτρινα έδινε χρώμα και παλμό στηρίζοντας την ομάδα. Κάπου εκεί οι ομοιότητες με τις θρυλικές ομάδες του παρελθόντος έπαυαν να υπάρχουν. Πιο ευρωπαϊκή «σελεσάο» δεν γίνεται να υπάρξει. Παίζοντας για το αποτέλεσμα, τη νίκη, την πρόκριση, θύμιζε Τσέλσι του Μουρίνιο ή Ατλέτικο του Σιμεόνε. Που είναι το κακό, θα ρωτήσει ο δικηγόρος του διαβόλου (Σκολάρι).  Ένα ολόκληρο έθνος περίμενε το τρόπαιο, αυτό προσπάθησαν να κατακτήσουν με κυνικό και επαγγελματικό τρόπο. Σαν να ήταν η Γερμανία δηλαδή…

Γερμανία, η εθνική ομάδα που όλοι λατρεύουν να μισούν. Γιατί πολλές φορές κέρδιζε χωρίς να είναι ανώτερη. Άλλοτε με σύμμαχο την τύχη, άλλοτε με το παροιμιώδες έμφυτο πείσμα, αλλά πάντα με έμφαση στο αποτέλεσμα και αδιαφορώντας για το θέαμα και την ικανοποίηση του κοινού. Και φυσικά παρατάσοντας στο γήπεδο 11 ντερέκια με μύες, δύναμη και πολλή διάθεση για σκληρό και δυνατό παιχνίδι. Περίπου όπως η Βραζιλία του Σκολάρι δηλαδή. Με τον Φερναντίνιο να κλωτσάει ότι βρισκόταν σε ακτίνα βολής γύρω του (καημένε Χαμές…), τα στόπερ να σκοράρουν από στημένες μπάλες, τους φορ να σπρώχνουν και να σπρώχνονται και τα αμυντικά χαφ να κάνουν παρέλαση. Ραμίρες αντί Παουλίνιο, Ερνάνες αντί Λουίς Γουστάβο, Παουλίνιο αντί Φερναντίνιο κλπ κλπ.

 Ο παραλογισμός της ιστορίας ξεδιπλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο το βράδυ της 8^ης Ιουλίου. Πρώτος ημιτελικός, Βραζιλία εναντίον Γερμανίας. Με νικήτρια τη «Βραζιλία» με 7-1. Όχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Η ομάδα που φορούσε τις ασπρόμαυρες φανέλες πέτυχε 7 γκολ και κέρδισε θριαμβευτικά. Αυτή η Γερμανία θα δικαιούταν να λέει ότι συνέχισε την παράδοση των θρυλικών ομάδων με τα κίτρινα και τα μπλε. Αυτή η Βραζιλία απ’ την άλλη πήρε αυτό που της άξιζε. Έπαιξε σαν Γερμανία και έχασε σαν Γερμανία. Ισοπεδώθηκε με πάταγο. Στον τελικό η ομάδα του Λεβ κατέκτησε το τρόπαιο και απέδωσε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Παίζοντας ουσιαστικά αλλά και θεαματικά. Με ποιότητα, ταλέντο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Γέμισε το κενό που άφησε η Βραζιλία δηλαδή. Την πραγματική ομάδα της οποίας ελπίζουμε να δούμε στο Μουντιάλ του 2018. Όχι όμως με 5 αμυντικά χαφ, σας παρακαλώ φίλοι Βραζιλιάνοι…