2016: Ώρα για γενναίες αποφάσεις για Jurgen Klopp και Liverpool

Όταν ο Brendan Rodgers ανέλαβε τη Liverpool το 2012, το ξέκοψε ορθά-κοφτά: Ο Andy Carroll δε μου κάνει και πρέπει να φύγει. Ο Carroll ήταν στη ομάδα ενάμισι χρόνο και δεν είχε δικαιολογήσει ούτε στο ελάχιστο τα τρελά λεφτά που είχε ξοδέψει ο Kenny Dalglish για να τον αποκτήσει. Το κυριότερο; Δεν ταίριαζε στη φιλοσοφία του free-flowing παιχνιδιού που ήθελε να επιβάλει ο νέος τεχνικός, παρόμοια με αυτή που χάρισε τότε στη Swansea το παρατσούκλι «Σουονσι-λόνα», αφού ο Βορειοϊρλανδός ήθελε να μιμηθεί την ανάπτυξη της Barcelona με κατοχή μπάλας, πολλές πάσες, αδιάκοπη κίνηση και πρέσινγκ. Και ο Carroll δεν ταίριαζε στο πλάνο, τέλος. Εντέλει έφυγε για τη West Ham και η Liverpool μάγεψε με το δίδυμο Suarez-Sturridge στην επίθεση. Μέχρι που ο Rodgers αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Suarez με τον Balotelli (!), τον Lambert (!!) και τον Cristian Benteke (!!!) Και το πλάνο για αντιγραφή του στυλ της Barcelona πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων…

Η φετινή σεζόν της ομάδας, ακόμα και μετά την έλευση του Klopp, είναι ένα σκωτσέζικο ντους, μία με ζεστό και μία με κρύο νερό. Από τη μία βραδιές θριάμβου με 6 γκολ στο Saouthampton, 4 στο Etihad, 3 στο Stamford Bridge και από την άλλη ήττες-πανωλεθρίες από Watford, Necastle. Και στο ενδιάμεσο μέτριες εμφανίσεις, νίκες στο γκολ, ισοπαλίες με κατώτερους αντιπάλους. Όσο κι αν η παρουσία του εκκεντρικού Γερμανού προπονητή δίνει έμπνευση και αισιοδοξία σε παίκτες και οπαδούς, τόσο ο ίδιος όσο και ο σύλλογος βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις. Η κυριότερη από τις οποίες είναι: Τι είδους ομάδα θέλουν να φτιάξουν, ποιο στυλ παιχνιδιού να υιοθετήσουν και ποιοι ποδοσφαιριστές ταιριάζουν σε αυτό το στυλ. Όσοι δεν ταιριάζουν, ή δεν είναι αρκετά καλοί πρέπει να φύγουν. Το συντομότερο. Όσο πιο αργά παρθούν οι αποφάσεις αυτές, τόσο αργότερα θα έρθει και η ανάκαμψη της ομάδας και η επιστροφή σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το κυριότερο πρόβλημα βρίσκεται στην επιθετική λειτουργία. Είναι νομίζω φανερό ότι ο Benteke δεν ταιριάζει στο πλάνο του Klopp. Ο Βέλγος είναι ένα κλασικό φορ με αίσθηση του γκολ, όμως δε συμμετέχει στο παιχνίδι της ομάδας και δεν μπορεί να δημιουργήσει. Είναι ικανός στο τελείωμα των φάσεων και στο ψηλό παιχνίδι (αν και όχι στα τετ α τετ!), όμως θα τον έπαιρνε ο Klopp στην Dortmund; Όχι γιατί ανέκαθεν προτιμούσε κινητικούς επιθετικούς όπως ο Lewandowski, o Reus, ο Aubameyang, ακόμα και ο Immobile. Οποιαδήποτε απόφαση για το μέλλον του Βέλγου πάντως είναι εκτός συζήτησης για τον Γενάρη, με τους Ings και Sturridge στην εξέδρα και μόνη εναλλακτική τον ταλαντούχο -αλλά όχι ακόμα στο επίπεδο της Premier League- Origi.      

Αντίθετα με τον Benteke, ο Firmino είναι παίκτης που ταιριάζει στον Klopp, και είχε ενδιαφερθεί για αυτόν όταν ήταν ακόμη στη Βεστφαλία. Δυστυχώς για τη Liverpool όμως, ο Βραζιλιάνος δεν έχει καταφέρει παρά ελάχιστα πράγματα στην μέχρι τώρα παρουσία του και δυσκολεύεται πολύ να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της Premier. Χρειάζεται χρόνο και εμπιστοσύνη με την ελπίδα να αναδειχθεί όπως ο Coutinho. Αλλιώς κάμποσα λεφτά θα έχουν πεταχτεί και πάλι στο βρόντο... Χρόνο χρειάζεται και ο Ibe, που έχει ταλέντο αλλά δείχνει ακόμη ανώριμος. Αντίθετα, για τον Lallana ο χρόνος και η υπομονή μάλλον τελειώνουν. Όση διάθεση κι αν έχει, η συμβολή του είναι πενιχρή και στα 28 του είναι αμφίβολο ότι θα εξελιχτεί. Πιθανότατα θα ακολουθήσει το δρόμο των Downing, Charlie Adam και λοιπών Άγγλων που δε δικαίωσαν τις προσδοκίες.  

Σε συνδυασμό με τη μέτρια φόρμα του Coutinho που γενικά δε φημίζεται για τη σταθερότητα στην απόδοση του, είναι φανερό γιατί η Liverpool δυσκολεύεται να δημιουργήσει και να σκοράρει και κατά συνέπεια να επιβληθεί, ακόμα και εναντίον κατώτερων αντιπάλων. Η έλλειψη ποιότητας και φόρμας στην επίθεση είναι ολοφάνερη με δεκάδες κακές επιλογές, λάθος πάσες, αδυναμία συνδυασμών και χαμένες προϋποθέσεις για γκολ, ακόμα και σε πλεονεκτικές περιπτώσεις και με παίκτη/παίκτες παραπάνω! Όταν μάλιστα οι τερματοφύλακες/αμυντικοί βρεθούν σε κακή μέρα έρχονται ναυάγια όπως αυτό στο Vicarage Road και το St. James Park.

Η ώρα της αλήθειας όμως φτάνει. Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου –πρώτη του Klopp- ανοίγει σύντομα και μαζί με τις επόμενες θα κρίνουν το μέλλον της ομάδας του Γερμανού. Ανεξαρτήτως χρημάτων, ο σύλλογος οφείλει να θέσει προτεραιότητες. Και κυρίως να αυστηροποιήσει τα κριτήρια επιλογής των επόμενων ποδοσφαιριστών που θα αποκτηθούν. Καλοί οι νέοι παίκτες με προοπτική, οι οποίοι όμως μέχρι να (και αν) αποδώσουν θα έχουν χαθεί οι προηγούμενοι (μέχρι να αναδειχθεί ο Coutinho χάθηκε ο Suarez, μέχρι να αναδειχθεί ο Firmino θα χαθεί ο Coutinho; και ούτω καθεξής…), όμως η Liverpool χρειάζεται παίκτες με ικανότητα και ποιότητα ΤΩΡΑ, και οι οποίοι θα ταιριάξουν στο στυλ παιχνιδιού του Klopp άμεσα. Καλή η επένδυση στα νέα ταλέντα (π.χ. Grujic), όμως με τα 60 εκ. λίρες που κόστισαν Benteke και Firmino, θα μπορούσε να έχει αποκτηθεί ο Griezmann της Atletico για παράδειγμα…

Όσο για τις δύσκολες αποφάσεις, αυτές πρέπει να παρθούν. Η τωρινή ομάδα (7^η στη βαθμολογία) είναι κατά κοινή ομολογία μια μέτρια ομάδα αποτελούμενη από μέτριους –στην πλειοψηφία τους- ποδοσφαιριστές. Και αν π.χ. ο Benteke δεν ταιριάζει στο στυλ παιχνιδιού, αν ο Sturridge είναι πλέον αναξιόπιστος, αν ο Lallana έπιασε ταβάνι, αν ο Allen περισσεύει, αν ο Mignolet είναι επιρρεπής στις γκάφες κλπ, η Liverpool οφείλει να αποφασίσει για το μέλλον τους το συντομότερο. Παρόλα αυτά υπάρχει αρκετό ταλέντο και σοβαρή πιθανότητα εξέλιξης αρκετών από όσους βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο Anfield. Κάποιοι ωστόσο πρέπει να φύγουν και -αντίθετα με τα προηγούμενα χρόνια- λίγοι χρειάζονται να έρθουν. Λίγοι αλλά καλοί. Δε χρειάζονται 5-10 μεταγραφές αλλά 1-2 κάθε χειμώνα/καλοκαίρι που θα κάνουν όμως τη διαφορά και θα την κάνουν τώρα, σήμερα. Όχι αύριο, όχι στο μέλλον, όχι όταν τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα θα έχουν γίνει 30 και βάλε…

Η Liverpool αποκτώντας τον Klopp στόχευσε ψηλά. Έτσι πρέπει να συνεχίσει. Hazard, Griezmann, Reus, Higuain, Loucas Moura, Alex Teixeira, Isco, Ter Stegen, Icardi είναι μεταξύ άλλων στην αγορά και είναι παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Ο τολμών νικά, λέει το γνωμικό. Όποιος δεν τολμά, μένει 7^ος και πανηγυρίζει που νίκησε με ένα γκολ τη Σάντερλαντ. Έτσι απλά…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

Liverpool: Οι τυφλοί είδαν και οι μουγγοί μίλησαν

Ναι, είναι η ίδια ομάδα. Αυτή που στις 23 Σεπτέμβρη χρειάστηκε 120 λεπτά και πέναλτι για να αποκλείσει την Καρλάιλ της τέταρτης κατηγορίας, δυο μήνες μετά σάρωσε την πανάκριβη και πανίσχυρη Μάντσεστερ Σίτυ στο Έτιχαντ με 4-1. Με Στάριτζ κα Μπεντέκε στον πάγκο και Χέντερσον, Σακχό, Ινγκς στην εξέδρα. Η μετάβαση από το ένα (κομβικό) σημείο στο άλλο δεν ήταν ακριβώς εύκολη ούτε αστραπιαία. Μεσολάβησαν απανωτές ισοπαλίες σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, ακόμη και εντός έδρας ήττα από την Κρίσταλ Πάλας, όταν μάλιστα η ομάδα προερχόταν από διπλό στο Στάμφορντ Μπριτζ.

Αλλά πάνω από όλα μεσολάβησε η αλλαγή προπονητή. Η Λίβερπουλ του Μπρένταν Ρότζερς ξεκίνησε με δειλά και αβέβαια βήματα, στη συνέχεια έκανε ένα τρελό σπριντ που την έφερε μια ανάσα από την κορυφή και εντέλει κατέληξε να τρεκλίζει, θαρρείς ζαλισμένη από το μεθύσι και τη ναυτία της υπερπροσπάθειας και της παρ’ ολίγον επιτυχίας. Στο τέλος, έδειχνε ως ομάδα χωρίς μέλλον. Με παίκτες να φεύγουν για ανταγωνιστές, άλλους να μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, αυτούς που έπαιζαν να μην εκπληρώνουν τις προσδοκίες και έναν προπονητή μπλοκαρισμένο και χωρίς νέες ιδέες και συναισθήματα. Τόσο πολύ που το συναίσθημα που μεταδόθηκε (και) στην εξέδρα ήταν ένα: Απάθεια. Φέραμε ισοπαλία; Οκ. Ξαναφέραμε ισοπαλία; Οκ. Χάσαμε; Οκ. Σχεδόν αποκλειστήκαμε; Πάλι Οκ. Σαν να άκουγες το μπιπ-μπιπ από τη συσκευή που μετράει τους καρδιακούς χτύπους του ασθενή μέχρι αυτός να ξεψυχήσει…

 

Τότε εμφανίστηκε ο Γιούργκεν Κλοπ. Για την ακρίβεια, οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ αποφάσισαν ότι πρέπει να σώσουν τον ασθενή πριν να είναι αργά. Η απόλυση του Ρότζερς και η πρόσληψη του Γερμανού στη θέση του ανέβασε τους παλμούς μέσα και γύρω από τον σύλλογο. Αν μη τι άλλο, εμφανίστηκε η ελπίδα ότι κάτι πρέπει (και μπορεί) να αλλάξει προς το καλύτερο. Ο Κλοπ φυσικά δεν είναι θαυματοποιός. Σε ενάμισι μήνα δεν είναι δυνατόν να μάθει π.χ. τον Μινιολέ να κάνει εξόδους, τον Λόβρεν να αποφύγει τις γκάφες, τον Λαλάνα να σκοράρει. Αυτό που κατάφερε όμως είναι να κάνει τους ποδοσφαιριστές του να αντιμετωπίζουν διαφορετικά το ματς, τον αντίπαλο, τη δουλειά που πρέπει να γίνει στο χορτάρι. Με θάρρος και θράσος, όχι με φόβο και παθητικότητα, όπως προηγουμένως.

Η Λίβερπουλ στο Έτιχαντ έπαιξε χωρίς κλασικό επιθετικό και με δύο αμυντικά χαφ. Βλέποντας την εντεκάδα της απέναντι σε αυτήν της Σίτυ (Αγουέρο, Ντε Μπρούινε, Στέρλινγκ, Νάβας, Τουρέ κλπ) έβλεπες το γήπεδο να γέρνει προς την εστία του Μινιολέ πριν καν ξεκινήσει το ματς. Κι όμως η φορά ήταν αντίθετη. Οι κόκκινοι πίεσαν από το πρώτο λεπτό, με Φιρμίνο, Κουτίνιο, Λαλάνα, Τσαν (!) να επιτίθενται κατά κύματα και να δημιουργούν τη μία φάση (και γκολ) μετά την άλλη. Φυσικά η έμπνευση του Πελεγκρίνι να βάλει στόπερ τους Μανγκαλά και Ντεμικέλις (και να αφήσει τον Οταμέντι στον πάγκο!) αποδείχτηκε καθοριστική. Δε θα έφτανε όμως αν η Λίβερπουλ δεν κυνηγούσε την τύχη της.

Η εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου θύμισε τη Λίβερπουλ του 2013-2014 όταν Σουάρεζ και Στάριτζ ήταν ο εφιάλτης των αμυντικών (βλέπε Λίβερπουλ-Άρσεναλ 5-1), ή ακόμα περισσότερο την Ντόρτμουντ του Κλοπ που με Ρόις, Λεβαντόφσκι, Γκέτσε και λοιπούς μάγευε όταν έφευγε με ταχύτητα στην κόντρα. Η εικόνα του Κλοπ να ουρλιάζει και να χοροπηδάει στον πάγκο επιβεβαίωσε τι ήταν αυτό που έφερε στο Άνφιλντ πάνω και πρώτα από όλα. Το πάθος και τη θετική διάθεση που έλειπε όλο αυτόν τον καιρό. Ακόμα κι αν η Λίβερπουλ έχανε τις ευκαιρίες που δημιούργησε (και εντέλει και το ματς), η γεύση που έμενε θα ήταν γλυκιά. Προσπάθησε να κερδίσει το ματς ως μεγάλη ομάδα που θέλει να επιβληθεί του αντιπάλου της κι όχι ως ομάδα που φοβάται τις αδυναμίες της και ψάχνει τρόπους να δικαιολογήσει την παθητικότητα και την ηττοπάθεια της.

Κάπως έτσι οι ποδοσφαιριστές του Κλοπ έμοιαζαν το Σάββατο το απόγευμα ως υπερ-παίκτες. Ο Φιρμίνιο έβαλε το πρώτο του γκολ (και έχασε δυο-τρία ακόμα), ο Τσαν έκανε τακουνάκια στην αντίπαλη περιοχή, ο Λαλάνα πολλή χρήσιμη δουλειά (για να σκοράρει θέλει δουλειά πολλή…), ο Μορένο ήταν άριστος αμυντικά, ο Λόβρεν απέφυγε τα λάθη (!), οι Σκρτελ και Λούκας ήταν απροσπέλαστοι. Όσο για τον Κουτίνιο, ήταν απλά ο (καταπληκτικός) καλός εαυτός του. Η συνέχεια προφανώς δε θα είναι ανάλογη, οι Μπορντό και Σουόνσι, που θα επισκεφτούν το Άνφιλντ αυτή την εβδομάδα, θα παίξουν πίσω και κλειστά και η πρόκληση θα είναι διαφορετική και πιο σύνθετη. Μέχρι τότε βέβαια μπορεί ο Κλοπ να θεραπεύσει και τον Στάριτζ, τότε πραγματικά θα πρόκειται για θαυματοποιό.

ΥΓ. Πληροφορίες ότι αυτόπτες μάρτυρες είδαν ένα ξανθό τύπο με γένια να περπατά στο νερό στο Albert Dock ελέγχονται ως ανακριβείς, ή τουλάχιστον ως υπερβολικές...

De Bruyne: Τα 399 λεπτά που έκριναν την καριέρα του

Στις 31 Γενάρη 2012 (τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου), η Τσέλσι και η βελγική Γκενκ ανακοίνωσαν τη συμφωνία τους για τη μεταγραφή του –άγνωστου εκτός Βελγίου- νεαρού μεσοεπιθετικού Κέβιν Ντε Μπρούινε. Ο 21χρονος τότε Ντε Μπρούινε αποκτήθηκε από την Τσέλσι αντί 5,5εκ. λιρών (ψίχουλα για τα δεδομένα της τσέπης του Ρόμαν Αμπράμοβιτς) και παρέμεινε στη βελγική ομάδα μέχρι το καλοκαίρι του 2012, όταν και ενσωματώθηκε στην Τσέλσι. Παρά την εξαιρετική παρουσία του νεαρού Βέλγου με τη φανέλα της Γκενκ, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2011, η μεταγραφή του στην Τσέλσι ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Την εποχή εκείνη, οι «μπλε» ξόδευαν (ως συνήθως) πολλά χρήματα για να αποκτήσουν γνωστά ονόματα όπως οι Χουάν Μάτα, Ραούλ Μεϊρέλες ή τους πιο περιζήτητους νέους αστέρες όπως τους Εντέν Αζάρ, Ρομέλου Λουκάκου, Όσκαρ.

Μοιραία ο Ντε Μπρούινε δε χωρούσε στο ρόστερ και ακολούθησε το πεπρωμένο των πολλών νέων παικτών που αποκτά διαχρονικά η Τσέλσι. Έφυγε για τη Γερμανία και τη Βρέμη όπου έπαιξε δανεικός για ένα χρόνο στην Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της Βέρντερ. Ίσως η μοίρα του Βέλγου στην Τσέλσι να μην άλλαζε έτσι κι αλλιώς, ωστόσο το «φύγε εσύ, έλα εσύ» της περιόδου εκείνης στον πάγκο των «μπλε» σίγουρα δε βοήθησε. Ο Βίλας-Μπόας που τον απέκτησε απολύθηκε τον Μάρτη του 2012, ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου και ο Ράφα Μπενίτεθ τον Μάη του 2013. Όλοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα και είχαν μεγαλύτερες έγνοιες από το να παρακολουθούν την εξέλιξη ενός από τους πάμπολλους νέους παίκτες που αγόραζε και δάνειζε εδώ και εκεί ο σύλλογος.   

Το καλοκαίρι του 2013 επέστρεψε στο Λονδίνο ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος διαβεβαίωσε τον Ντε Μπρούινε ότι περιλαμβάνεται στα πλάνα του αρνούμενος προτάσεις από την Ντόρτμουντ και την Λεβερκούζεν για την πώληση του ποδοσφαιριστή. Η υπόσχεση του Μουρίνιο …έγινε πράξη: Από τον Αύγουστο μέχρι τον Γενάρη, ο Βέλγος έπαιξε σε 3 ματς πρωταθλήματος, και αυτά Αύγουστο και Σεπτέμβριο (συνολικά 132 λεπτά) και σε 3 ματς Λιγκ Καπ (συνολικά 267 λεπτά –το ένα ματς είχε και παράταση!) Από αυτούς τους 6 μήνες και τα 399 αγωνιστικά λεπτά, Μουρίνιο και Τσέλσι έκριναν ότι ο Ντε Μπρούινε δεν είναι αρκετά καλός και τον ξαπόστειλαν στη Γερμανία και τη Βόλφσμπουργκ, η οποία –ενθαρρυμένη από τα 34 ματς και τα 10 γκολ του ποδοσφαιριστή την προηγούμενη χρονιά με τη φανέλα της Βέρντερ- έδωσε 15 εκ. λίρες για να τον αποκτήσει.

Job well done! για την Τσέλσι που έβγαλε κέρδος 10 εκ. λιρών από ένα παίκτη που έπαιξε μόλις 6 σκάρτα ματς με τη φανέλα της. Ο Μουρίνιο πρόσφατα δήλωσε ότι παρότι δεν ήθελε να πουληθεί ο Ντε Μπρούινε, δέχτηκε την πρόταση της Βόλφσμπουργκ αφού ο παίκτης του είπε ότι δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τους συμπαίκτες του για να κερδίσει μια θέση στην ενδεκάδα και προτιμούσε να πάει σε μία ομάδα όπου θα είχε περισσότερες ευκαιρίες. Η εκδοχή του ποδοσφαιριστή είναι ότι μίλησε με τον Πορτογάλο μόλις δύο φορές, την πρώτη άκουσε ότι θα πάρει σύντομα ευκαιρίες και τη δεύτερη δυο μήνες μετά όταν ζήτησε να αποχωρήσει αφού ευκαιρίες άκουγε αλλά δεν πήρε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, στη Βόλφσμπουργκ πήρε …73 ευκαιρίες (όσα και τα ματς που έπαιξε), σκόραρε 20 φορές, μοίρασε 37 (!) ασίστ και ο σεϊχης της Μάντσεστερ Σίτυ έδωσε 52 εκ. λίρες για να τον αποκτήσει…

Κακά τα ψέματα όμως, καλά και άγια τα γκολ και οι ασίστ στο βελγικό και στο γερμανικό πρωτάθλημα, ωστόσο όλοι περίμεναν το δεύτερο τεστ στην απαιτητική Πρέμιερ Λιγκ για να διαπιστώσουν για τι είναι τελικά ικανός ο 24χρονος πλέον Βέλγος. Όσο για ανταγωνισμό; Νταβίντ Σίλβα, Χεσούς Νάβας, Σαμίρ Νασρί και ο Ραχίμ Στέρλινγκ, νεοαποκτηθείς κι αυτός με πολλά εκατομμύρια. Τα νούμερα μπορεί να μη λένε πάντα την αλήθεια, αλλά ας κάνουμε μία εξαίρεση: 11 ματς μέχρι τώρα με τη φανέλα της Σίτυ, 6 γκολ, 6 ασίστ. Την ίδια στιγμή, ο πανάκριβος επίσης Στέρλινγκ σε 13 ματς έχει 5 γκολ και 3 ασίστ. Που κολλάει ο Ραχίμ; Στο ότι θα μπορούσε πιθανόν να τον αντικαταστήσει η Λίβερπουλ αγοράζοντας τον Ντε Μπρούινε (αλλά ξέχασα για τη Λίβερπουλ μιλάμε, πιο πιθανόν θα ήταν η σοφή μεταγραφική της επιτροπή να έδινε 50 εκ. λίρες για τον Μαρκ Νομπλ ή τον Φάμπιαν Ντελφ!)

Κι αν η Λίβερπουλ (και όλοι οι υπόλοιποι) χτυπάνε το κεφάλι τους που δεν πρόλαβαν τη Βόλφσμπουργκ το 2013 ή δεν έστειλαν έναν σκάουτερ στα ματς της Γκενκ μερικά χρόνια πριν (η Λίβερπουλ μάλιστα έχει συνάψει και επίσημη συνεργασία με τον βελγικό σύλλογο από το 2010!) τι να πει και η Τσέλσι που έχασε τον ποδοσφαιριστή μέσα από τα χέρια της και τον βρίσκει τώρα απέναντι της. Η αλήθεια είναι ότι η καριέρα του Ντε Μπρούινε στη Σίτυ μόλις άρχισε και είναι πρόωρο να θεωρήσει κανείς ότι θα είναι σίγουρα επιτυχημένη. Ίσως ξεφουσκώσει μετά από λίγο καιρό, ή όντως δεν αντέξει τον υψηλό ανταγωνισμό και τις απαιτήσεις μιας ομάδας όπως η Σίτυ. Ή ίσως πάλι να αποδειχθεί ο παίχτης που θα κάνει τη διαφορά, όπως ο Φάμπρεγκας το 2015, ο Φαν Πέρσι το 2013 ή (παραλίγο) ο Σουάρες το 2014. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας, εγώ πάντως θα στοιχημάτιζα το δεύτερο. Τι λες και εσύ Ζοσέ; 

Βάλτε (έστω) ένα γκολ να γίνει...

Το Μπάγερν-Ντόρτμουντ, ντέρμπι κορυφής της Μπουντεσλίγκα, έληξε 5-1. Το Παρί Σ.Ζ-Σεντ Ετιέν, ντέρμπι κορυφής (ας πούμε) της Γαλλίας, έληξε 4-1. Το Φιορεντίνα-Ρόμα (ντέρμπι κορυφής) της Σέριε Α, έληξε 1-2. Το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, επερχόμενο «κλάσικο» της Ισπανίας στις 22 Νοέμβρη, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να το παίξει στο στοίχημα ως πιθανό 0-0. Γιατί στο γήπεδο θα είναι ο Ρονάλντο, ο Μπενζεμά, ο Σουάρες, ο Νεϊμάρ και πιθανότητα ο –υγιής και πάλι- Μέσι... Όπως στα άλλα ντέρμπι που έγιναν και είχαν γκολ, στα γήπεδο βρίσκονταν (και σκόραραν) o Λεβαντόφσκι, ο Μίλερ, ο Ομπαμεγιάνγκ, ο Καβάνι, ο Ιμπραϊμοβιτς κλπ. Α, επίσης και οι Σαλάχ και Ζερβίνιο που σκόραραν κι αυτοί (αλλά για Τσέλσι και Άρσεναλ αντίστοιχα, δεν ήταν αρκετά καλοί...)

 Το πολυαναμενόμενο ντέρμπι κορυφής του Μάντσεστερ και της Πρέμιερ Λιγκ μεταξύ Γιουνάιτεντ και Σίτυ έληξε 0-0. Με 3 (!) συνολικά σουτ σε 90 λεπτά από κάθε ομάδα και 1 (!) μόνο εύστοχο για κάθε ομάδα. Ποιοι επιθετικοί ήταν στο γήπεδο; Ο Ρούνεϊ και ο Μαρσιάλ για τους γηπεδούχους και ο Μπόνι για τους φιλοξενούμενους. Δεν το λες ακριβώς και πλούσιο επιθετικό οπλοστάσιο, ειδικά αν σκεφτείς ότι οι 3 αυτοί παίκτες ήταν και οι μόνοι επιθετικοί στους 36 παίκτες που επέλεξαν στις αποστολές του ματς οι δύο προπονητές.

Λίγη ώρα αργότερα στο Άνφιλντ, η Λίβερπουλ είχε μόλις 2 εύστοχα σουτ (σε σύνολο 10). Ένα παραπάνω είχε η Σαουθάμπτον (3 εύστοχα σε σύνολο 6). Τελικό αποτέλεσμα; 1-1 και πολύ ήταν, με δεδομένο ότι τα 2 γκολ μπήκαν προς το τέλος του ματς. Επιθετικοί στο γήπεδο: Οριγκί και Μπεντέκε (ως αλλαγή) για τη Λίβερπουλ και Πελέ και Χουάνμι (ως αλλαγή) για Σαουθάμπτον. Ούτε εδώ οπλοστάσιο που να τρομάζει τις αντίπαλες άμυνες. Τουλάχιστον ο Μπεντέκε σκόραρε ως κανονικός φορ με αγγλικό τρόπο –κεφαλιά μετά από σέντρα- όπως σκόραρε ο Κάρολ στο Γουέστ Χαμ-Τσέλσι. Την τιμή των επιθετικών έσωσαν επίσης ο Ζιρού της Άρσεναλ και ο Κέιν της Τότεναμ (χατ τρικ κόντρα στην Μπόρνμουθ).

Με αυτά και με αυτά δεν είναι να απορείς ότι πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λιγκ είναι ο, ταπεινός και αντι-τουριστικός, Βάρντι της Λέστερ με 10 γκολ. Κι ακολουθούν με 6 γκολ ο Αγουέρο (πάλι τραυματίας), ο Αλέξις Σάντσεζ, ο Γουινάλτο της Νιούκαστλ (αυτός είναι μέσος) και οι υπόλοιποι με 5 γκολ και λιγότερα...  Ο Βάρντι τουλάχιστον είναι κλασικός επιθετικός, το πατροπαράδοτο «9άρι», δεν είναι τυχαίο ότι φοράει το 9 και στη φανέλα. Κι αγωνίζεται στη θέση του, όπου και είναι αποτελεσματικός και σκοράρει συχνά. Ενώ στη θέση του δεν αγωνίστηκε ο Μαρσιάλ στο ντέρμπι του Μάντσεστερ (έπαιξε εξτρέμ) ή δεν αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια ο Ρούνεϊ. Ο οποίος Ρούνεϊ από βασικός επιθετικός της Γιουνάιτεντ και της εθνικής Αγγλίας, μετατράπηκε κατά καιρούς σε δεύτερο επιθετικό, εξτρέμ, επιθετικό μέσο, αμυντικό μέσο, ακόμα και μπακ χαφ (!) προκειμένου να χωρέσει στην εντεκάδα μαζί με τον Φαν Πέρσι και τον Φαλκάο. Και τώρα που ο Φαν Χααλ τον βάζει και πάλι στην κορυφή της επίθεσης δείχνει έξω από τα νερά του…

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο –ή το ποδόσφαιρο που είναι στη μόδα, ότι προτιμάτε- έχει έναν επιθετικό και μόνο στην ενδεκάδα. Ένα 9άρι, ή ούτε καν (της μόδας είναι και το ψευτο-9άρι π.χ. Φάμπρεγκας στην Μπαρτσελόνα), ποδοσφαιριστή που κατά προτίμηση θα είναι κινητικός, θα παίζει και εκτός περιοχής, και χωρίς μπάλα και θα δημιουργεί, και θα μαρκάρει κλπ κλπ. Και αφού κάνει (ΟΛΑ) αυτά, θα μπει και στην περιοχή και θα σκοράρει. Κι αν μια ομάδα έχει δύο καλούς επιθετικούς, τότε ο πιο άτυχος από τους δύο θα παίξει ως εξτρέμ στην πλάγια γραμμή, ως μεσοεπιθετικός ή ως οτιδήποτε άλλο για να μην καθηλωθεί στον πάγκο. Κι αν (φυσιολογικά) αποτύχει, θα φύγει για άλλες πολιτείες (Φαλκάο, Νεγρέδο, Τζέκο, Τσικαρίτο, Γουέλμπεκ, Γιόβετιτς και άλλοι). 

Και κατά συνέπεια, στο ντέρμπι του Μάντσεστερ θα βλέπουμε το πρώτο σουτ στο στόχο στο 82^ο λεπτό... Τουλάχιστον δεν είδαμε τον Φελαϊνί να παίζει επιθετικός και να προσπαθεί να σκοράρει με την απαράμιλλη τεχνική του: Αγκώνας, γόνατο, σπρώξιμο, κουτουλιά στο δόξα πατρί, μπάλα στα δίχτυα, ή τουλάχιστον αντίπαλος στο φορείο. Αν κι εδώ που τα λέμε, κι αυτό ακόμα πιο ενδιαφέρον θα ήταν από το θέαμα που (δεν) είδαμε. Λίγο λιγότερο ενδιαφέρον από το να παίξει στην κορυφή της επίθεσης ο Μανγκαλά (ου μη γένοιτο...) 

Ο Ρότζερς έφυγε, ο Μουρίνιο μένει (μέχρι νεωτέρας)

Η πρόσληψη του Μπρένταν Ρότζερς αποδείχθηκε (εκ του αποτελέσματος) ένα από τα λάθη των ιδιοκτητών της Λίβερπουλ. Η απόλυση του άλλο ένα. Ο Ρότζερς έπρεπε να απολυθεί στις 24 Μαϊου 2015 όταν η Λίβερπουλ ταπεινώθηκε με 6-1 από τη Στόουκ και τερμάτισε 6^η στο πρωτάθλημα, 4 θέσεις κάτω από την προηγούμενη (παρ’ ολίγο θριαμβευτική) σεζόν. Τότε η Fenway Sports θα είχε όλο το χρόνο να ψάξει για τον αντικαταστάτη του (Κλοπ και Ανσελότι ήταν και τότε διαθέσιμοι!) και ο νέος προπονητής θα έκανε τις μεταγραφές που ήθελε και καλοκαιρινή προετοιμασία. Αντ’ αυτού, δόθηκε στον Ρότζερς ακόμα μία ευκαιρία με την προϋπόθεση ότι θα αλλάξει τους βοηθούς του (λες και το πρόβλημα της Λίβερπουλ ήταν ο Πάσκοε και ο Μαρς...)

Ο Ρότζερς αφήνει τη Λίβερπουλ (περίπου) όπως την παρέλαβε 3 ½ χρόνια πριν. Η ομάδα του Νταλγκλίς τερμάτισε 8^η το 2012, η ομάδα του Ρότζερς είναι στη 10^η θέση. Τα 11 τελευταία ματς του Νταλγκλίς ήταν 4 νίκες-1 ισοπαλία-6 ήττες, τα 11 φετινά (και τελευταία) του Ρότζερς 3 νίκες-6 ισοπαλίες-2 ήττες. Το 2012 η Λίβερπουλ έψαχνε με σέντρες τον Κάρολ (όταν δεν ήταν τραυματίας), φέτος ψάχνει με σέντρες τον Μπεντέκε (όταν δεν είναι τραυματίας). Τότε ο Νταλγκλίς κέρδισε το Λιγκ Καπ και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, ενώ ο Ρότζερς δεν κέρδισε τίτλο αλλά διεκδίκησε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα μετά το 2009. Το χειρότερο όλων, μετά από 7 μεταγραφικές περιόδους και εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν, ο σύλλογος έχει χειρότερους ποδοσφαιριστές: Τότε είχε Σουάρεζ, Τζέραρντ, Κάραχερ, Κάουτ, Ρέινα, Ραούλ Μεϊρέλες, Άγκερ, Μάξι Ροντρίγκεζ, Μπέλαμι (έστω κι όχι στα καλύτερα τους), τώρα έχει Κουτίνιο, Στάριτζ κι από εκεί και πέρα... το χάος, ή για να είμαστε δίκαιοι, κανέναν που θα έπαιζε αυτή τη στιγμή σε ομάδα που διεκδικεί την Πρέμιερ Λιγκ ή το Τσάμπιονς Λιγκ.

Φταίει ο Ρότζερς για όλα τα δεινά των κόκκινων; Όχι, αλλά η ευθύνη του εστιάζεται σε δύο βασικά σημεία. Πρώτον, στο ότι (εντελώς ανεξήγητα) εγκατέλειψε το απόλυτα επιτυχημένο και ελκυστικό πλάνο ανάπτυξης και παιχνιδιού της σεζόν 2013-2014. Ήταν αναπόφευκτο ότι χωρίς τον Σουάρεζ και με τον Στάριτζ τραυματία, η Λίβερπουλ δε θα μπορούσε να έχει την ίδια ικανότητα στο σκοράρισμα, τους αυτοματισμούς και την ταχύτητα στην κόντρα, ωστόσο δεν υπάρχει λογική στο ότι αντί του χαρισματικού Ουρουγουανού, αγοράστηκαν ο ψηλός και αργός Λάμπερτ και ο αργός και εγωιστής Μπαλότελι. Και ένα χρόνο μετά, ο σχεδόν δίμετρος Μπεντέκε που έκανε καριέρα στην Άστον Βίλα ως εξαιρετικός κεφαλοσφαιριστής! Κατά συνέπεια και καλά αποτελέσματα δεν ήρθαν και η Λίβερπουλ σταμάτησε να παίζει καλό ποδόσφαιρο...

Δεύτερον, οι μεταγραφικές επιλογές αποδείχθηκαν καταστροφικές. Επί Ρότζερς αποκτήθηκαν 31 παίκτες, με ελάχιστους να έχουν δικαιώσει τις προσδοκίες (όσοι ήρθαν φέτος το καλοκαίρι πάντως, είναι νωρίς για να κριθούν). Ήταν όλοι όσοι αποκτήθηκαν επιλογές του βορειοϊρλανδού; Πιθανότατα όχι, άλλωστε πολλά έχουν ειπωθεί για την περιβόητη επιτροπή μεταγραφών στο Άνφιλντ, και πάλι όμως ο Ρότζερς τους χρεώνεται εφόσον τους αποδέχτηκε. Ένας κορυφαίος προπονητής δεν μπορεί να ανέχεται να καπελώνεται συνεχώς όσον αφορά τις μεταγραφικές επιλογές οι οποίες εντέλει είναι καθοριστικές για τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Αν έκρινε ότι πλήρωνε (μεταγραφικά) λάθη άλλων, θα όφειλε να διαχωρίσει τη θέση του και να παραιτηθεί προστατεύοντας το όνομά του και την υστεροφημία του...

...Όπως άλλωστε κάνει σε κάθε ευκαιρία ο Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος απάντησε σε ερώτηση μετά την ήττα της Τσέλσι από τη Σαουθάμπτον, μιλώντας αδιάκοπα για 7 ολόκληρα λεπτά! Συνοψίζοντας, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί κι ότι αν η Τσέλσι τον απολύσει θα έχει απολύσει τον καλύτερο προπονητή που είχε ποτέ... 4 μήνες μετά την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, θα φάνταζε αδιανόητο ότι υπάρχει περίπτωση να απολυθεί ο Πορτογάλος, αν η Τσέλσι δεν έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της τα τελευταία 37 χρόνια και δεν ανέφερε ο ίδιος τη λέξη «απόλυση» μετά το χαστούκι της εντός έδρας ήττας από τους «Αγίους». Ο Μουρίνιο δε διστάζει να επιρρίψει ευθύνες σε όλους τους άλλους προκειμένου να αποφύγει τις δικές του. Κυρίως φταίνε οι ποδοσφαιριστές (οι ίδιοι που πέρυσι κατέκτησαν τον τίτλο), οι διαιτητές, οι αντίπαλοι (Νιούκαστλ) που τα δίνουν όλα όταν παίζουν με την Τσέλσι, η Έβα Καρνέιρο, αλλά  και «άλλοι στο σύλλογο», όπως δήλωσε το Σάββατο φωτογραφίζοντας και τη διοίκηση.

Η πτώση της Τσέλσι φαντάζει ανεξήγητη, ακόμα και για τον προπονητή της, ο οποίος όμως θα πρέπει να παραδεχτεί και τα δικά του λάθη. Για αρχή, υπερεκτίμησε την περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η Τσέλσι κατέκτησε τον τίτλο σχεδόν χωρίς ανταγωνισμό: Με τη Μάντσεστερ Σίτυ να έχει προβλήματα σε άμυνα (ντεφορμάρισμα Κομπανί, αποτυχία Μανγκαλά) και επίθεση (τραυματισμούς Αγουέρο), τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε μεταβατική σεζόν, τη Λίβερπουλ σε ελεύθερη πτώση και τις Άρσεναλ και Τότεναμ στη γνωστή μετριότητα. Οι αδυναμίες των μπλε φάνηκαν ξεκάθαρα στην ήττα-αποκλεισμό από την Παρί Σ.Ζ των 10 παικτών στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο ο Μουρίνιο δεν ανησύχησε… Επίσης οι μεταγραφικές επιλογές σηκώνουν συζήτηση: Μάτα, Λουκάκου, Φελίπε Λούις, Σαλάχ, Σούρλε, Κουαδράδο, Μπέρτραντ ίσως να άξιζαν περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες, ενώ η περίπτωση Ντε Μπρούινε εκθέτει τόσο τον Πορτογάλο όσο και την Τσέλσι που δε διέκριναν τη μεγάλη κλάση του Βέλγου.

Προς το παρόν πάντως ο Αμπράμοβιτς δίνει χρόνο στον Πορτογάλο περιμένοντας προφανώς μία γρήγορη ανάκαμψη. Πόσος χρόνος θα είναι αυτός, είναι δύσκολο να το προβλέψει κάποιος. Το ότι δε θα είναι απεριόριστος πάντως, είναι δεδομένο. Ο Μουρίνιο δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι αγαπάει την Τσέλσι κι ότι η κουλτούρα του ταιριάζει με αυτή του συλλόγου. Και έτσι ακριβώς είναι. Όπως και ο ίδιος, έτσι και η Τσέλσι θέλει μόνο τη νίκη και την κορυφή. Και είναι ανελέητη με όσους δεν κατακτούν το στόχο ή αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών. 16^η θέση μετά από 8 αγώνες με μόλις 2 νίκες και -5 συντελεστή τερμάτων; Εντελώς απαράδεκτο! Τόσο όσο να είσαι ο Μάτα ή ο Ντε Μπρούινε σε ομάδα του Μουρίνιο και να μην παίζεις στη γραμμή ή να μη μαρκάρεις τον αντίπαλο μπακ. Η χατζάρα θα πέσει στο κεφάλι σου. Και όπως λένε οι Γραφές, μάχαιρα έδωκες και μάχαιρα θα λάβεις...

Λίβερπουλ: Κάποτε ήταν (και ένιωθε) μεγάλη ομάδα

       

To δρομολόγιο εξόδου από το Άνφιλντ τα τελευταία χρόνια ακολούθησαν (μεταξύ άλλων) οι: Ράφα Μπενίτεθ, με επόμενους σταθμούς τις  Ίντερ, Τσέλσι, Νάπολι, και τώρα Ρεάλ, Τσάμπι Αλόνσο (σε Ρεάλ και Μπάγερν),  Φερνάντο Τόρρες (σε Τσέλσι, Μίλαν, τώρα Ατλέτικο), Χαβιέρ Μασεράνο και Λούις Σουάρες (σε Μπαρτσελόνα), Άλβαρο Αρμπελόα (σε Ρεάλ), Πέπε Ρέινα (σε Νάπολι και Μπάγερν), Ραούλ Μεϊρέλες (σε Τσέλσι, τώρα Φενέρμπαχτσε), Ραχίμ Στέρλινγκ (σε Μάντσεστερ Σίτυ) και άλλοι. Στη λίστα θα προσέθετε κανείς και τον Στίβεν Τζέραρντ που μπορεί να πήγε στους Λ.Α. Γκάλαξι για γκλάμουρ και ηλιοθεραπεία, αλλά ποιος αμφιβάλλει ότι θα μπορούσε να σταθεί ακόμα σε υψηλό επίπεδο σε μία Βαλένθια ή μία Γιουβέντους για παράδειγμα; Με δυο λόγια, την πινακίδα “Liverpool-Exit”, στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Μάντσεστερ, είδε μία μεικτή Ευρώπης με μερικούς από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές της γενιάς τους που (δικαίως) παίζουν μπάλα στους κορυφαίους συλλόγους της εποχής μας όπως και ένας -κατά κοινή ομολογία- «τοπ» μάνατζερ.

Την αντίθετη διαδρομή, με προορισμό το Άνφιλντ, ακολούθησαν (μεταξύ άλλων που έχουν ήδη αποχωρήσει) οι: Μπρένταν Ρότζερς και Τζο Άλεν (από την 11η τότε στην Πρέμιερ Λιγκ Σουόνσι), Σιμόν Μινιολέ (από την 17η Σάντερλαντ), Λόβρεν, Λαλάνα και Κλάιν (από την 8η Σαουθάμπτον), Κρίστιαν Μπεντέκε (από την 17η Άστον Βίλα), Ντάνι Ινγκς (από την 19η Μπέρνλεϊ), Χοσέ Ενρίκε (από την 5η Νιούκαστλ), Εμρέ Τσαν (από την 4η στην Μπουντεσλίγκα Λεβερκούζεν), Ρομπέρτο Φιρμίνιο (από την 8η Χόφενχαϊμ) και αρκετοί άλλοι από παρομοίου επιπέδου ομάδες. Ξανά με δυο λόγια, ποδοσφαιριστές που έκαναν καριέρα σε μεσαίου ή μικρού βεληνεκούς ομάδες και (ΘΑ) κάνουν καριέρα στη Λίβερπουλ, ή τουλάχιστον έτσι λέει το σχέδιο επί χάρτου στο γραφείο του Ρότζερς στο Λίβερπουλ και στα δοιοικητήρια της FSG στη Βοστώνη... Κι επειδή ο κανόνας έχει και εξαιρέσεις, ήρθαν και ο Στάριτζ από την Τσέλσι, ο Κουτίνιο από την Ίντερ, ο Σακχό από την Παρί Σ.Ζ. (και ο ...Μπαλοτέλι από την Μίλαν, που δεν ανήκει ούτε σε κανόνες ούτε σε εξαιρέσεις!) 

       Το αποτέλεσμα; Τα τελευταία 6 χρόνια, η Λίβερπουλ τερματίζει στο πρωτάθλημα 6η, 7η και 8η (με εξαίρεση τη σεζόν 2013-2014 όπου ο world class Σουάρες παραλίγο να πάρει τον τίτλο μόνος του) και έχει κατακτήσει μόνο ένα Λιγκ Καπ, κι αυτό κόντρα σε ομάδα που αγωνιζόταν στην Τσάμπιονσιπ (Κάρντιφ). Όσο για τη φετινή σεζόν; Πάμε ...όπως πέρυσι, μετά από 6 αγώνες οι κόκκινοι είναι 13οι (!) με συντελεστή τερμάτων -3 (!), ισόβαθμοι με Γουέστ Μπρομ, Νόριτς και Γουότφορντ (!) Πολλοί θα πουν ότι κι η Τσέλσι είναι 15η, το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμα, οι νέοι παίκτες δεν έχουν εγκλιματιστεί κλπ. Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά ποιος στοιχηματίζει ότι η Λίβερπουλ και όχι η Τσέλσι θα κάνει τη μεγάλη αντεπίθεση και θα διεκδικήσει τον τίτλο;  Μάλλον κανείς, άλλωστε ο τίτλος δεν είναι πλέον στόχος στο Μερσεϊσάιντ (ΚΑΝΕΝΑΣ τίτλος αν κρίνει κανείς από την ενδεκάδα στο Μπορντό). Στόχος είναι η 4η θέση, η συμμετοχή και τα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία (...αν έρθουν) θα επενδυθούν στους επόμενους  παίκτες από την Άστον Βίλα, τη Λέστερ ή τη Στόουκ, πάντα με στόχο το (λαμπρό) μέλλον. Ενώ στο παρόν, όποιος ξεχωρίζει θα φεύγει για άλλες πολιτείες όπου υπάρχουν χρήμα και δόξα (η Μπαρτσελόνα ήδη κοιτάει τον Κουτίνιο...)      

       Είναι γεγονός ότι η περίοδος Χικς-Ζιλέτ έκανε μεγάλη ζημιά στη Λίβερπουλ, ότι ο Τζον Χένρι δεν είναι σεϊχης ή ρώσος ολιγάρχης για να ξοδεύει μαύρo χρήμα, ότι τα περισσότερα από τα (πάρα πολλά) χρήματα που ξοδεύτηκαν σπαταλήθηκαν άσκοπα, ότι ο σύλλογος έμεινε πίσω σε θέματα μάρκετινγκ και γηπέδου από τους ανταγωνιστές του ή ακόμα κι ότι οι τραγωδίες του παρελθόντος (Χέιζελ-Χίλσμπορο) άφησαν πληγές που είναι ακόμα ανοιχτές. Τίποτα από όλα αυτά όμως δε θα ήταν ικανά να κρατήσουν στάσιμους τους κόκκινους όσο ένα αδιαμφισβήτητο –πλέον- γεγονός: Η Λίβερπουλ των 5 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και των 18 Πρωταθλημάτων συνηθίζει στην ιδέα ότι είναι μια ΜΕΣΑΙΑ ομάδα, καθαρά πίσω από το γκρουπ των κορυφαίων σε Αγγλία και Ευρώπη. Χαμηλοί στόχοι, χαμηλές προσδοκίες, χαμηλές απαιτήσεις, χαμηλού επιπέδου στελέχη (σε διοίκηση, πάγκο, γήπεδο), ακόμα και τα ντεσιμπέλ στο Άνφιλντ έχουν χαμηλώσει τελευταία. Όλα σε συνάρτηση μίας καρτερικότητας και αποδοχής της εποχής της μετριότητας στην οποία έχει βυθιστεί ο σύλλογος και η οποία έχει ποτίσει θα έλεγε κανείς ακόμα και τα ντουβάρια του Άνφιλντ, μετά από από 25 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και 6 χρόνια ανταγωνισμού με την Τότεναμ, την Έβερτον, τη Σαουθάμπτον και τη Σουόνσι... 

       Το μόνο που ψηλώνει εσχάτως στον ουρανό του Λίβερπουλ είναι η καινούρια “Main Stand”, η κεντρική εξέδρα του Άνφιλντ που ανακατασκευάζεται για να φιλοξενεί 9.000 περίπου επιπλέον φιλάθλους. Κατά προτίμηση φίλους της ομάδας από την Ιαπωνία, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και άλλους εξωτικούς προορισμούς που θα δώσουν χρώμα στο γήπεδο με τις υπερσύγχρονες φωρογραφικές μηχανές τους και τα εκστασιασμένα πρόσωπα τους κάθε φορά που ο Κλάιν εκτελεί αριστοτεχνικά τα πλάγια άουτ. Και που φυσικά, θα γεμίσουν τα ταμεία του συλλόγου με τα γεν και τα γουάν τους, χρήματα που θα επενδυθούν στα επόμενα αστέρια για το (απώτερο) μέλλον… Τώρα που το συζητάμε, αυτός ο Γκράμπαν της Νόριτς μια χαρά παίκτης είναι (για τη Νόριτς!) Ελπίζω μόνο να μην το πρόσεξε και ο Ρότζερς...

Ξενοφών Φύτρος

Δημοσιεύστε σχόλια και παρατηρήσεις παρακάτω (κλικ στο 1 σχόλιο) ή στο facebook: www.facebook.com/Footballer79

Ο Αδάμ (λέγε με Ζοσέ) και η Εύα

Κάποτε στον ...παράδεισο της Chelsea FC ήταν πραγματικά υπέροχα. Και ο δημιουργός του παραδείσου (Αμπράμοβιτς) έβλεπε από ψηλά (σουίτα των επισήμων στο Στάμφορντ Μπριτζ) ότι όλα είναι καλά καμωμένα: Ο «Αδάμ» του ποδοσφαίρου -είπαμε, special one είναι αυτός- Μουρίνιο επέστρεψε μετά την περιπλάνηση του σε Ιταλία και Ισπανία και έφερε μαζί του τις ικανότητες του και την παροιμιώδη αυτοπεποίθηση του. Ποδοσφαιριστές με πολύ ταλέντο και ποιότητα αποκτήθηκαν και άρχισαν αμέσως να βγάζουν τα λεφτά τους (Φάμπρεγκας πασάρει, Κόστα σκοράρει, game over, 3 πόντοι στο σακκούλι). Ταλαντούχοι παίκτες ωρίμασαν και έφτασαν να θεωρούνται από τους καλύτερους στον κόσμο (Αζάρ, Κουρτουά). Ακόμα και λιγότερο ταλαντούχοι «χαμάληδες» του αθλήματος (Μάτιτς, Αθπιλικουέτα) αποδείχτηκαν πολύτιμα γρανάζια στην καλολαδωμένη μηχανή του «special one».

Βεβαίως την κατάσταση βοήθησαν και οι άλλοι: Η Μάντσεστερ Σίτυ είδε Τουρέ και Κομπανί να αγκομαχούν για να ακολουθήσουν το ρυθμό συμπαικτών και αντιπάλων και τον Αγκουέρο να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία. Η Λίβερπουλ πούλησε τον Σουάρες και τον αντικατέστησε με τον Μπαλοτέλι (χωρίς σχόλια...) Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατάφερε να βγάλει άχρηστους τον Ντι Μαρία και τον Φαλκάο και να τελειώσει τη σεζόν με βασικούς τον Γιανγκ και τον Βαλένσια. Η Άρσεναλ ήταν τόσο συγκλονιστικά καλή που κατέκτησε το Κύπελλο νικώντας το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Άστον Βίλα. Η Τότεναμ συνέχισε να τρώει 3άρες και 4άρες ενώ η Έβερτον καταποντίστηκε στην 11^η θέση... 

Κάπως έτσι η σεζόν 2014-2015 ήταν περίπατος στη γη της Εδέμ για τους «μπλε» του Λονδίνου. Έλα όμως που η χρονιά τελείωσε και η νέα σεζόν έπρεπε να ξεκινήσει. Να όμως που με το καλησπέρα γκρίζα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τον παράδεισο: 4άρα στο πρώτο φιλικό της σεζόν από τους New York Red Bulls. Τους ποιους; Ισοπαλίες στα επόμενα φιλικά με Παρί Σ.Ζ και Μπαρτσελόνα. Ήττα από την Άρσεναλ του Βενγκέρ στον τελικό του Τσάριτυ Σιλντ. Μα από την Άρσεναλ;; Του Βενγκέρ;;; Ήττα σε φιλικό από την Φιορεντίνα. Και μετά ήρθε η Σουόνσι...

...Και ο Αγιού ισοφάρισε σε 6 λεπτά το γκολ του Όσκαρ. Κι ο Σέλβεϊ έβγαλε μπαλιά στην πλάτη της άμυνας που θα ζήλευε και ο Τζέραντ αναγκάζοντας τον Κουρτουά να ανατρέψει τον Γκομίς. Πέναλτι, κόκκινη, γκολ, 2-2. Και η Τσέλσι βρέθηκε με 10 παίκτες να παίζει άμυνα για να γλιτώσει τα χειρότερα απέναντι σε μια υπέροχη και ακομπλεξάριστη Σουόνσι. Και μετά ήρθε ο όφφις... Ο Αζάρ σωριάστηκε στο έδαφος. Ο «Αδάμ» Μουρίνιο κατάλαβε ότι ο Βέλγος ήταν κουρασμένος και έκανε θέατρο για να κερδίσει μερικές ανάσες. Η Εύα (Καρνέιρο) πίστεψε ότι ο παίκτης τραυματίστηκε και μπήκε στο γήπεδο για τις πρώτες βοήθειες. Αλλά αφού μπήκε η γιατρός στο γήπεδο, ο Αζάρ θα έπρεπε να βγει και να πάρει την άδεια του διαιτητή για να επιστρέψει, αφήνοντας συνεπώς την Τσέλσι με 9 παίκτες στο γήπεδο...

Αυτό ήταν. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το κλειδί που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Το μήλο που κατέστρεψε τον παράδεισο. Η αφορμή για τον πρώτο (;) τσακωμό του Αδάμ και της Εύας στον κήπο της Εδέμ. Και η απόφαση του Ζοσέ ήταν σκληρή για την Εύα: αφού αποδείχτηκε «αφελής», εκδιώχθηκε από τα παιχνίδια και τις προπονήσεις της πρώτης ομάδας μέχρι νεωτέρας. Μέχρι πότε; Ίσως μέχρι να έρθουν 2-3 νίκες, τα σύννεφα να φύγουν πάνω από το Στάμφορντ Μπριτζ και η Τσέλσι να επιβεβαιώσει ότι είναι και φέτος το πρώτο φαβορί για τον τίτλο. Ή ίσως η ρήξη να είναι οριστική και η Εύα να μην επιστρέψει. Ή ακόμα ακόμα, ακόμα να δει κι ο Αδάμ την πόρτα της εξόδου; Ο «θεός» (Αμπράμοβιτς) μπορεί να είναι μακρόθυμος και φιλεύσπλαχνος, αλλά αν πάρει ανάποδες είναι ικανός να τιμωρήσει τα παιδιά του διώχνοντας τα από τον παράδεισο. Όποιος αμφιβάλλει ας ψάξει να δει πόσους προπονητές έχει αλλάξει η Τσέλσι τα τελευταία χρόνια ή ας ρωτήσει τον Μουρίνιο τι συνέβη τον Σεπτέμβρη του 2007. Κι έρχεται και ντέρμπι με τη Σίτυ στο Μάντσεστερ την Κυριακή. Πίσω μου σ’ έχω...

Ξενοφών Φύτρος

Δημοσιεύστε σχόλια και παρατηρήσεις παρακάτω ή στο facebook: https://www.facebook.com/Footballer79-732100210183773/timeline/

Τσάμπιονς Λιγκ: Οι πριμαντόνες και τα σκυλιά του πολέμου

Και εγένετο τελικός Champions League μεταξύ Ρεάλ και Μπαρτσελόνα εν έτει 2015. Όχι συγνώμη λάθος... Κάποιος Μοράτα έστειλε στον τελικό τη Γιουβέντους και τη Ρεάλ για διακοπές. Ποιος είναι ο Μοράτα; Ένας 22χρονος Μαδριλένος(!) που έπαιζε στα τσικό της Ρεάλ για 5 χρόνια και στην πρώτη ομάδα μέχρι πέρσι(!!) Ο οποίος Μοράτα είχε βάλει 1 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ με τη φανέλα της Ρεάλ πέρσι και 2 γκολ κόντρα στη Ρεάλ φέτος(!!!) Και ο οποίος Μοράτα με απόφαση της (πρωταθλήτριας Ευρώπης) Ρεάλ πουλήθηκε πέρσι το καλοκαίρι στη Γιουβέντους…

… Όπως πουλήθηκε ο Ντι Μαρία στη Μαν. Γιουνάιτεντ και ο Τσάβι Αλόνσο στη Μπάγερν. Τρεις ποδοσφαιριστές που δε δείχνουν ωραίοι στις φωτογραφίες (εντάξει ο Μοράτα συμπαθέστατος είναι), δεν πουλάνε πολλές φανέλες, δεν έχουν –και δε φέρνουν- πολλούς χορηγούς, και στη περίπτωση του Μοράτα δεν είχαν και καθοριστική συμβολή στην κατάκτηση του περσινού Τσάμπιονς Λιγκ. Και στη θέση τους ήρθαν οι νέοι και ωραίοι Χάμες Ροντρίγκεζ, Τόνι Κρος και Τσικαρίτο (ο τελευταίος γιατί κάποιος έπρεπε να ζεσταίνει τον πάγκο μετά τον Μοράτα). Με δυο λόγια στη θέση δύο χρήσιμων, εργατικών ποδοσφαιριστών που σκίζονταν στο χορτάρι ήρθαν δύο ακόμα πριμαντόνες να κάνουν παρέα στον Ρονάλντο, τον Μπέιλ τον Μπενζεμά, τον Κασίγιας κλπ...

Και κάπως έτσι βρέθηκε να παίζει αμυντικό χαφ στη Ρεάλ ο Κρος. Απέναντι στον Βιδάλ και τον Πογκμπά. Εχει κανείς απορία για το ποιος πήρε τη μάχη του κέντρου; Μάλλον κανείς... Και για να μην παρεξηγηθώ, μια χαρά ποδοσφαιριστής είναι ο Κρος και θα μπορούσε να παίζει «δεκάρι» σε κάθε μεγάλη ομάδα, αλλά αμυντικός χαφ δεν είναι. Η Ρεάλ έχει αμυντικά χαφ, τους Κεντίρα και Λούκας Σίλβα τους θυμάται κάποιος; Έχει επίσης τον Χεσέ, τον Ιγιαραμέντι, τον Τσικαρίτο, τον Κοεντράο, τον Κέιλορ Νάβας (στη λίστα θα είχε προστεθεί και ο υπέροχος Ίσκο αν δεν υπήρχε η πολύμηνη απουσία του Μόντριτς).  Όλοι αυτοί με ελάχιστη συμμετοχή φέτος, αφού ο πρόεδρος Πέρεθ θέλει να βλέπει «γκαλάκτικος» στο χορτάρι. Και φυσικά όταν χρειάστηκε να βοηθήσουν -και λόγω τραυματισμών των βασικών- δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι...

Όταν λοιπόν οι «γκαλάκτικος» τραυματίζονται (Χάμες, Μόντριτς, Μπενζεμά), είναι ντεφορμέ (Μπέιλ) ή εξαφανίζονται στο καθοριστικό ματς (Ρονάλντο), η Ρεάλ βρίσκεται να χάνει το πρωτάθλημα από την βελτιωμένη Μπαρτσελόνα και να αποκλείεται από τη Γιουβέντους 11 παικτών που δεν είναι ποιοτικά καλύτεροι αλλά μοχθούν και τρέχουν σαν σκυλιά (και εννίοτε φεύγουν από το γήπεδο με δαγκωνιές, έτσι δεν είναι κύριε Κιελίνι;) Τη Γιουβέντους που έχει και τον Άλβαρο Μοράτα, τον οποίο η Ρεάλ δεν αγόρασε με πολλά εκατομμύρια για να έχει υποχρέωση ο προπονητής να τον χρησιμοποιεί...

Στον άλλο ημιτελικό, οι πριμαντόνες της Μπαρτσελόνα (Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ) ήταν στο γήπεδο ενώ αυτοί της Μπάγερν (Ρόμπεν, Ριμπερί) ήταν στην εξέδρα αγκαζέ με τις συζύγους τους. Game over, έστω κι αν η Μπάγερν το πάλεψε για 80 λεπτά στο Καμπ Νου και πήρε τη νίκη γοήτρου στη ρεβάνς. Αν και η ιδιοφυία του Μέσι και το θανατηφόρο τρίγωνο με Σουάρες-Νεϊμάρ έκλεψαν την παράσταση, δεν μπορεί να μη σημειώσει κάποιος τον εκπληκτικό Τερ Στέγκεν που έπιασε τα άπιαστα στο Μόναχο, την τρομερή φετινή βελτίωση των Πικέ και Ντάνι Άλβες (εντάξει, θα πάρεις το νέο σου συμβόλαιο Ντάνι...) και την ουσιαστική δουλειά των Μασεράνο, Μπουσκέτς, Άλμπα.

Να σημειώσω επίσης την εξαιρετική (για την ...Μπαρτσελόνα) επιλογή του Γκουαρντιόλα να παίξει με 3 αμυντικούς στη ρεβάνς. Η γενναιότητα του να βάλει Μπόατενγκ, Μπενατιά και Ραφίνια έναν προς έναν απέναντι στους 3 διαβόλους της Μπάρτσα άγγιξε τα όρια της αυτοθυσίας. Το επόμενο βήμα θα ήταν να βάλει στην τριάδα τον Ντάντε (εδώ θα μιλούσαμε πλέον για χαρακίρι). Επίσης πρέπει να επισημάνει κάποιος ότι ο Γκέτσε ήταν στον πάγκο και ότι  ο Σακίρι είναι στην Ίντερ, ο Κρος στη Ρεάλ και ο Μάντζουκιτς στην Ατλέτικο. Όσο κι αν περίσσευαν στο σχεδιασμό και γκρίνιαζαν γιατί δεν έπαιζαν, μάλλον θα ήταν χρήσιμοι φέτος που η Μπάγερν ταλαιπωρήθηκε από πολλούς και σοβαρούς τραυματισμούς. Τουλάχιστον πιο χρήσιμοι από τον Ρόντε, τον Βάιζερ και τον Πιζάρο που ήταν στον πάγκο στο ματς του Άλιαντζ Αρένα.

Το ραντεβού του τελικού θα είναι λοιπόν Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα. Βιδάλ εναντίον Μασεράνο, Πογκμπά εναντίον Μπούσκετς, Μέσι εναντίον όλων. Και πάνω από όλα Σουάρες εναντίον Εβρά και Κιελίνι. Γκρρρρρ....