Λούις Σουάρες: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Ο Λούις Σουάρες παίζει μπάλα σε λάθος αιώνα. Για την ακρίβεια άργησε να γεννηθεί 60-70 χρόνια. Η μοίρα τον έφερε στον κόσμο στο ΄Άλτο της Ουρουγουάης το 1987, και τον έχρισε πρωταγωνιστή στα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σαλόνια στις αρχές του 21ου αιώνα. Σε ένα ποδόσφαιρο φτιαγμένο για τους χορηγούς και την τηλεόραση. Με σταρ καλά παιδιά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν (Μέσι), εγωπαθείς περσόνες με αστραφτερό χαμόγελο (Κριστιάνο), καλοντυμένους και καλοχτενισμένους τζέντλεμεν (Μπέκαμ), ελαφρόμυαλα πιτσιρίκια με λεφτά, γκόμενες και χρυσές καδένες (Μπαλοτέλι).

Αυτός εδώ ο τύπος δεν είναι σαν αυτούς. Και δεν είναι για αυτό το ποδόσφαιρο. Με το μαλλί ακούρευτο, τα γένια αξύριστα, τις γάζες στα χέρια σαν παλαιστής έτοιμος να μπει στο ρινγκ, ο Σουάρες είναι ένας αυθεντικός αλήτης του ποδοσφαίρου. Το κωλόπαιδο που έχει μάθει να επιβιώνει και να κερδίζει με όλα τα όπλα που ο Θεός του έχει δώσει. Με το τελείωμα και με τα δύο πόδια, την κλειστή ντρίπλα, την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα, το έμφυτο ταλέντο που του χαρίστηκε και το αξιοποίησε. Αλλά και σπρώχνοντας τους αντιπάλους, βουτώντας στην περιοχή, ξεγελώντας διαιτητές, βρίζοντας ρατσιστικά ακόμα και δαγκώνοντας... Ναι και δαγκώνοντας, σαν λυσσασμένο σκυλί με τα δόντια να σημαδεύουν το λαιμό του φυσικού ή νοητού εχθρού.

Το καθωσπρέπει ποδόσφαιρο τον τιμώρησε. Και τον ξανατιμώρησε. Και τον ξανά (ξανά) τιμώρησε... Και θα τον τιμωρήσει και πάλι, μην έχετε αμφιβολία. Γιατί χαλάει την εικόνα και το γκλάμουρ του. Γιατί οι Σουάρες του ποδοσφαίρου έχουν εξαφανιστεί πριν πολλά χρόνια όπως οι δεινόσαυροι. Γιατί γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Έπρεπε να παίζει στο Μουντιάλ του 1950, όχι του 2014. Φορώντας τη φανέλα της Ουρουγουάης στον τελικό του Μαρακανά μπροστά σε 180 χιλιάδες Βραζιλιάνους. Μαζί με τους σπουδαίους Σκιαφίνο και Βαρέλα, τους μουστακαλήδες Γκονζάλες και Τεχέρα και τον μιγά Αντράντε. Φορώντας μπότες με σιδερένιες τάπες και κλοτσώντας την πέτσινη καφέ μπάλα με τα κορδόνια. Η Ουρουγουάη του Σουάρες θα κέρδιζε φυσικά. Με τον Λούις να γίνεται θρύλος. Ο ποδοσφαιριστής που δάγκωνε, θα διαβάζαμε εμείς μετά από 60 χρόνια. Και θα κοιτούσαμε τη φάτσα του στις ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες φωτογραφίες προσπαθώντας να καταλάβουμε τι κουβαλούσε στο μυαλό του αυτός ο τύπος με την οδοντοστοιχία που εξέχει. 

Τρέλα ίσως, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Οργή. Ένστικτο επιβίωσης ή επίθεσης. Ότι και να τυραννάει τα κύτταρα του εγκεφάλου του, θα συνεχίσει να τον τυραννάει. Και τον ίδιο, και την οικογένεια του, και την ομάδα του, και τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του -και κυρίως- τους αντιπάλους του. Και τις «Φίφες και Ουέφες» του αθλήματος με τα χρυσά συμβόλαια και τους γραβατωμένους χορηγούς. Η Μπαρτσελόνα των αρτίστων και του τίκι τάκα πάντως έδωσε για αυτόν 75 εκατομμύρια λίρες. Δεν ξέρω αν έκανε καλά. Ξέρω σίγουρα ότι η ζωή στη χαλαρή Βαρκελώνη δε θα είναι η ίδια. Ο Λούις έρχεται και κουβαλάει την τρέλα του και τη μασέλα του. Ευτυχώς λέω εγώ. Δεν αντέχω άλλη διαφήμιση με Ρονάλντο-Μέσι και τα σαμπουάν τους...