De Bruyne: Τα 399 λεπτά που έκριναν την καριέρα του

Στις 31 Γενάρη 2012 (τελευταία μέρα της μεταγραφικής περιόδου), η Τσέλσι και η βελγική Γκενκ ανακοίνωσαν τη συμφωνία τους για τη μεταγραφή του –άγνωστου εκτός Βελγίου- νεαρού μεσοεπιθετικού Κέβιν Ντε Μπρούινε. Ο 21χρονος τότε Ντε Μπρούινε αποκτήθηκε από την Τσέλσι αντί 5,5εκ. λιρών (ψίχουλα για τα δεδομένα της τσέπης του Ρόμαν Αμπράμοβιτς) και παρέμεινε στη βελγική ομάδα μέχρι το καλοκαίρι του 2012, όταν και ενσωματώθηκε στην Τσέλσι. Παρά την εξαιρετική παρουσία του νεαρού Βέλγου με τη φανέλα της Γκενκ, με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2011, η μεταγραφή του στην Τσέλσι ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Την εποχή εκείνη, οι «μπλε» ξόδευαν (ως συνήθως) πολλά χρήματα για να αποκτήσουν γνωστά ονόματα όπως οι Χουάν Μάτα, Ραούλ Μεϊρέλες ή τους πιο περιζήτητους νέους αστέρες όπως τους Εντέν Αζάρ, Ρομέλου Λουκάκου, Όσκαρ.

Μοιραία ο Ντε Μπρούινε δε χωρούσε στο ρόστερ και ακολούθησε το πεπρωμένο των πολλών νέων παικτών που αποκτά διαχρονικά η Τσέλσι. Έφυγε για τη Γερμανία και τη Βρέμη όπου έπαιξε δανεικός για ένα χρόνο στην Μπουντεσλίγκα με τη φανέλα της Βέρντερ. Ίσως η μοίρα του Βέλγου στην Τσέλσι να μην άλλαζε έτσι κι αλλιώς, ωστόσο το «φύγε εσύ, έλα εσύ» της περιόδου εκείνης στον πάγκο των «μπλε» σίγουρα δε βοήθησε. Ο Βίλας-Μπόας που τον απέκτησε απολύθηκε τον Μάρτη του 2012, ο Ρομπέρτο Ντι Ματέο τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου και ο Ράφα Μπενίτεθ τον Μάη του 2013. Όλοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα και είχαν μεγαλύτερες έγνοιες από το να παρακολουθούν την εξέλιξη ενός από τους πάμπολλους νέους παίκτες που αγόραζε και δάνειζε εδώ και εκεί ο σύλλογος.   

Το καλοκαίρι του 2013 επέστρεψε στο Λονδίνο ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος διαβεβαίωσε τον Ντε Μπρούινε ότι περιλαμβάνεται στα πλάνα του αρνούμενος προτάσεις από την Ντόρτμουντ και την Λεβερκούζεν για την πώληση του ποδοσφαιριστή. Η υπόσχεση του Μουρίνιο …έγινε πράξη: Από τον Αύγουστο μέχρι τον Γενάρη, ο Βέλγος έπαιξε σε 3 ματς πρωταθλήματος, και αυτά Αύγουστο και Σεπτέμβριο (συνολικά 132 λεπτά) και σε 3 ματς Λιγκ Καπ (συνολικά 267 λεπτά –το ένα ματς είχε και παράταση!) Από αυτούς τους 6 μήνες και τα 399 αγωνιστικά λεπτά, Μουρίνιο και Τσέλσι έκριναν ότι ο Ντε Μπρούινε δεν είναι αρκετά καλός και τον ξαπόστειλαν στη Γερμανία και τη Βόλφσμπουργκ, η οποία –ενθαρρυμένη από τα 34 ματς και τα 10 γκολ του ποδοσφαιριστή την προηγούμενη χρονιά με τη φανέλα της Βέρντερ- έδωσε 15 εκ. λίρες για να τον αποκτήσει.

Job well done! για την Τσέλσι που έβγαλε κέρδος 10 εκ. λιρών από ένα παίκτη που έπαιξε μόλις 6 σκάρτα ματς με τη φανέλα της. Ο Μουρίνιο πρόσφατα δήλωσε ότι παρότι δεν ήθελε να πουληθεί ο Ντε Μπρούινε, δέχτηκε την πρόταση της Βόλφσμπουργκ αφού ο παίκτης του είπε ότι δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί τους συμπαίκτες του για να κερδίσει μια θέση στην ενδεκάδα και προτιμούσε να πάει σε μία ομάδα όπου θα είχε περισσότερες ευκαιρίες. Η εκδοχή του ποδοσφαιριστή είναι ότι μίλησε με τον Πορτογάλο μόλις δύο φορές, την πρώτη άκουσε ότι θα πάρει σύντομα ευκαιρίες και τη δεύτερη δυο μήνες μετά όταν ζήτησε να αποχωρήσει αφού ευκαιρίες άκουγε αλλά δεν πήρε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, στη Βόλφσμπουργκ πήρε …73 ευκαιρίες (όσα και τα ματς που έπαιξε), σκόραρε 20 φορές, μοίρασε 37 (!) ασίστ και ο σεϊχης της Μάντσεστερ Σίτυ έδωσε 52 εκ. λίρες για να τον αποκτήσει…

Κακά τα ψέματα όμως, καλά και άγια τα γκολ και οι ασίστ στο βελγικό και στο γερμανικό πρωτάθλημα, ωστόσο όλοι περίμεναν το δεύτερο τεστ στην απαιτητική Πρέμιερ Λιγκ για να διαπιστώσουν για τι είναι τελικά ικανός ο 24χρονος πλέον Βέλγος. Όσο για ανταγωνισμό; Νταβίντ Σίλβα, Χεσούς Νάβας, Σαμίρ Νασρί και ο Ραχίμ Στέρλινγκ, νεοαποκτηθείς κι αυτός με πολλά εκατομμύρια. Τα νούμερα μπορεί να μη λένε πάντα την αλήθεια, αλλά ας κάνουμε μία εξαίρεση: 11 ματς μέχρι τώρα με τη φανέλα της Σίτυ, 6 γκολ, 6 ασίστ. Την ίδια στιγμή, ο πανάκριβος επίσης Στέρλινγκ σε 13 ματς έχει 5 γκολ και 3 ασίστ. Που κολλάει ο Ραχίμ; Στο ότι θα μπορούσε πιθανόν να τον αντικαταστήσει η Λίβερπουλ αγοράζοντας τον Ντε Μπρούινε (αλλά ξέχασα για τη Λίβερπουλ μιλάμε, πιο πιθανόν θα ήταν η σοφή μεταγραφική της επιτροπή να έδινε 50 εκ. λίρες για τον Μαρκ Νομπλ ή τον Φάμπιαν Ντελφ!)

Κι αν η Λίβερπουλ (και όλοι οι υπόλοιποι) χτυπάνε το κεφάλι τους που δεν πρόλαβαν τη Βόλφσμπουργκ το 2013 ή δεν έστειλαν έναν σκάουτερ στα ματς της Γκενκ μερικά χρόνια πριν (η Λίβερπουλ μάλιστα έχει συνάψει και επίσημη συνεργασία με τον βελγικό σύλλογο από το 2010!) τι να πει και η Τσέλσι που έχασε τον ποδοσφαιριστή μέσα από τα χέρια της και τον βρίσκει τώρα απέναντι της. Η αλήθεια είναι ότι η καριέρα του Ντε Μπρούινε στη Σίτυ μόλις άρχισε και είναι πρόωρο να θεωρήσει κανείς ότι θα είναι σίγουρα επιτυχημένη. Ίσως ξεφουσκώσει μετά από λίγο καιρό, ή όντως δεν αντέξει τον υψηλό ανταγωνισμό και τις απαιτήσεις μιας ομάδας όπως η Σίτυ. Ή ίσως πάλι να αποδειχθεί ο παίχτης που θα κάνει τη διαφορά, όπως ο Φάμπρεγκας το 2015, ο Φαν Πέρσι το 2013 ή (παραλίγο) ο Σουάρες το 2014. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας, εγώ πάντως θα στοιχημάτιζα το δεύτερο. Τι λες και εσύ Ζοσέ; 

Βάλτε (έστω) ένα γκολ να γίνει...

Το Μπάγερν-Ντόρτμουντ, ντέρμπι κορυφής της Μπουντεσλίγκα, έληξε 5-1. Το Παρί Σ.Ζ-Σεντ Ετιέν, ντέρμπι κορυφής (ας πούμε) της Γαλλίας, έληξε 4-1. Το Φιορεντίνα-Ρόμα (ντέρμπι κορυφής) της Σέριε Α, έληξε 1-2. Το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα, επερχόμενο «κλάσικο» της Ισπανίας στις 22 Νοέμβρη, δεν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη να το παίξει στο στοίχημα ως πιθανό 0-0. Γιατί στο γήπεδο θα είναι ο Ρονάλντο, ο Μπενζεμά, ο Σουάρες, ο Νεϊμάρ και πιθανότητα ο –υγιής και πάλι- Μέσι... Όπως στα άλλα ντέρμπι που έγιναν και είχαν γκολ, στα γήπεδο βρίσκονταν (και σκόραραν) o Λεβαντόφσκι, ο Μίλερ, ο Ομπαμεγιάνγκ, ο Καβάνι, ο Ιμπραϊμοβιτς κλπ. Α, επίσης και οι Σαλάχ και Ζερβίνιο που σκόραραν κι αυτοί (αλλά για Τσέλσι και Άρσεναλ αντίστοιχα, δεν ήταν αρκετά καλοί...)

 Το πολυαναμενόμενο ντέρμπι κορυφής του Μάντσεστερ και της Πρέμιερ Λιγκ μεταξύ Γιουνάιτεντ και Σίτυ έληξε 0-0. Με 3 (!) συνολικά σουτ σε 90 λεπτά από κάθε ομάδα και 1 (!) μόνο εύστοχο για κάθε ομάδα. Ποιοι επιθετικοί ήταν στο γήπεδο; Ο Ρούνεϊ και ο Μαρσιάλ για τους γηπεδούχους και ο Μπόνι για τους φιλοξενούμενους. Δεν το λες ακριβώς και πλούσιο επιθετικό οπλοστάσιο, ειδικά αν σκεφτείς ότι οι 3 αυτοί παίκτες ήταν και οι μόνοι επιθετικοί στους 36 παίκτες που επέλεξαν στις αποστολές του ματς οι δύο προπονητές.

Λίγη ώρα αργότερα στο Άνφιλντ, η Λίβερπουλ είχε μόλις 2 εύστοχα σουτ (σε σύνολο 10). Ένα παραπάνω είχε η Σαουθάμπτον (3 εύστοχα σε σύνολο 6). Τελικό αποτέλεσμα; 1-1 και πολύ ήταν, με δεδομένο ότι τα 2 γκολ μπήκαν προς το τέλος του ματς. Επιθετικοί στο γήπεδο: Οριγκί και Μπεντέκε (ως αλλαγή) για τη Λίβερπουλ και Πελέ και Χουάνμι (ως αλλαγή) για Σαουθάμπτον. Ούτε εδώ οπλοστάσιο που να τρομάζει τις αντίπαλες άμυνες. Τουλάχιστον ο Μπεντέκε σκόραρε ως κανονικός φορ με αγγλικό τρόπο –κεφαλιά μετά από σέντρα- όπως σκόραρε ο Κάρολ στο Γουέστ Χαμ-Τσέλσι. Την τιμή των επιθετικών έσωσαν επίσης ο Ζιρού της Άρσεναλ και ο Κέιν της Τότεναμ (χατ τρικ κόντρα στην Μπόρνμουθ).

Με αυτά και με αυτά δεν είναι να απορείς ότι πρώτος σκόρερ στην Πρέμιερ Λιγκ είναι ο, ταπεινός και αντι-τουριστικός, Βάρντι της Λέστερ με 10 γκολ. Κι ακολουθούν με 6 γκολ ο Αγουέρο (πάλι τραυματίας), ο Αλέξις Σάντσεζ, ο Γουινάλτο της Νιούκαστλ (αυτός είναι μέσος) και οι υπόλοιποι με 5 γκολ και λιγότερα...  Ο Βάρντι τουλάχιστον είναι κλασικός επιθετικός, το πατροπαράδοτο «9άρι», δεν είναι τυχαίο ότι φοράει το 9 και στη φανέλα. Κι αγωνίζεται στη θέση του, όπου και είναι αποτελεσματικός και σκοράρει συχνά. Ενώ στη θέση του δεν αγωνίστηκε ο Μαρσιάλ στο ντέρμπι του Μάντσεστερ (έπαιξε εξτρέμ) ή δεν αγωνιζόταν τα τελευταία χρόνια ο Ρούνεϊ. Ο οποίος Ρούνεϊ από βασικός επιθετικός της Γιουνάιτεντ και της εθνικής Αγγλίας, μετατράπηκε κατά καιρούς σε δεύτερο επιθετικό, εξτρέμ, επιθετικό μέσο, αμυντικό μέσο, ακόμα και μπακ χαφ (!) προκειμένου να χωρέσει στην εντεκάδα μαζί με τον Φαν Πέρσι και τον Φαλκάο. Και τώρα που ο Φαν Χααλ τον βάζει και πάλι στην κορυφή της επίθεσης δείχνει έξω από τα νερά του…

Το σύγχρονο ποδόσφαιρο –ή το ποδόσφαιρο που είναι στη μόδα, ότι προτιμάτε- έχει έναν επιθετικό και μόνο στην ενδεκάδα. Ένα 9άρι, ή ούτε καν (της μόδας είναι και το ψευτο-9άρι π.χ. Φάμπρεγκας στην Μπαρτσελόνα), ποδοσφαιριστή που κατά προτίμηση θα είναι κινητικός, θα παίζει και εκτός περιοχής, και χωρίς μπάλα και θα δημιουργεί, και θα μαρκάρει κλπ κλπ. Και αφού κάνει (ΟΛΑ) αυτά, θα μπει και στην περιοχή και θα σκοράρει. Κι αν μια ομάδα έχει δύο καλούς επιθετικούς, τότε ο πιο άτυχος από τους δύο θα παίξει ως εξτρέμ στην πλάγια γραμμή, ως μεσοεπιθετικός ή ως οτιδήποτε άλλο για να μην καθηλωθεί στον πάγκο. Κι αν (φυσιολογικά) αποτύχει, θα φύγει για άλλες πολιτείες (Φαλκάο, Νεγρέδο, Τζέκο, Τσικαρίτο, Γουέλμπεκ, Γιόβετιτς και άλλοι). 

Και κατά συνέπεια, στο ντέρμπι του Μάντσεστερ θα βλέπουμε το πρώτο σουτ στο στόχο στο 82^ο λεπτό... Τουλάχιστον δεν είδαμε τον Φελαϊνί να παίζει επιθετικός και να προσπαθεί να σκοράρει με την απαράμιλλη τεχνική του: Αγκώνας, γόνατο, σπρώξιμο, κουτουλιά στο δόξα πατρί, μπάλα στα δίχτυα, ή τουλάχιστον αντίπαλος στο φορείο. Αν κι εδώ που τα λέμε, κι αυτό ακόμα πιο ενδιαφέρον θα ήταν από το θέαμα που (δεν) είδαμε. Λίγο λιγότερο ενδιαφέρον από το να παίξει στην κορυφή της επίθεσης ο Μανγκαλά (ου μη γένοιτο...) 

Ο Ρότζερς έφυγε, ο Μουρίνιο μένει (μέχρι νεωτέρας)

Η πρόσληψη του Μπρένταν Ρότζερς αποδείχθηκε (εκ του αποτελέσματος) ένα από τα λάθη των ιδιοκτητών της Λίβερπουλ. Η απόλυση του άλλο ένα. Ο Ρότζερς έπρεπε να απολυθεί στις 24 Μαϊου 2015 όταν η Λίβερπουλ ταπεινώθηκε με 6-1 από τη Στόουκ και τερμάτισε 6^η στο πρωτάθλημα, 4 θέσεις κάτω από την προηγούμενη (παρ’ ολίγο θριαμβευτική) σεζόν. Τότε η Fenway Sports θα είχε όλο το χρόνο να ψάξει για τον αντικαταστάτη του (Κλοπ και Ανσελότι ήταν και τότε διαθέσιμοι!) και ο νέος προπονητής θα έκανε τις μεταγραφές που ήθελε και καλοκαιρινή προετοιμασία. Αντ’ αυτού, δόθηκε στον Ρότζερς ακόμα μία ευκαιρία με την προϋπόθεση ότι θα αλλάξει τους βοηθούς του (λες και το πρόβλημα της Λίβερπουλ ήταν ο Πάσκοε και ο Μαρς...)

Ο Ρότζερς αφήνει τη Λίβερπουλ (περίπου) όπως την παρέλαβε 3 ½ χρόνια πριν. Η ομάδα του Νταλγκλίς τερμάτισε 8^η το 2012, η ομάδα του Ρότζερς είναι στη 10^η θέση. Τα 11 τελευταία ματς του Νταλγκλίς ήταν 4 νίκες-1 ισοπαλία-6 ήττες, τα 11 φετινά (και τελευταία) του Ρότζερς 3 νίκες-6 ισοπαλίες-2 ήττες. Το 2012 η Λίβερπουλ έψαχνε με σέντρες τον Κάρολ (όταν δεν ήταν τραυματίας), φέτος ψάχνει με σέντρες τον Μπεντέκε (όταν δεν είναι τραυματίας). Τότε ο Νταλγκλίς κέρδισε το Λιγκ Καπ και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου, ενώ ο Ρότζερς δεν κέρδισε τίτλο αλλά διεκδίκησε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα μετά το 2009. Το χειρότερο όλων, μετά από 7 μεταγραφικές περιόδους και εκατοντάδες εκατομμύρια λίρες που ξοδεύτηκαν, ο σύλλογος έχει χειρότερους ποδοσφαιριστές: Τότε είχε Σουάρεζ, Τζέραρντ, Κάραχερ, Κάουτ, Ρέινα, Ραούλ Μεϊρέλες, Άγκερ, Μάξι Ροντρίγκεζ, Μπέλαμι (έστω κι όχι στα καλύτερα τους), τώρα έχει Κουτίνιο, Στάριτζ κι από εκεί και πέρα... το χάος, ή για να είμαστε δίκαιοι, κανέναν που θα έπαιζε αυτή τη στιγμή σε ομάδα που διεκδικεί την Πρέμιερ Λιγκ ή το Τσάμπιονς Λιγκ.

Φταίει ο Ρότζερς για όλα τα δεινά των κόκκινων; Όχι, αλλά η ευθύνη του εστιάζεται σε δύο βασικά σημεία. Πρώτον, στο ότι (εντελώς ανεξήγητα) εγκατέλειψε το απόλυτα επιτυχημένο και ελκυστικό πλάνο ανάπτυξης και παιχνιδιού της σεζόν 2013-2014. Ήταν αναπόφευκτο ότι χωρίς τον Σουάρεζ και με τον Στάριτζ τραυματία, η Λίβερπουλ δε θα μπορούσε να έχει την ίδια ικανότητα στο σκοράρισμα, τους αυτοματισμούς και την ταχύτητα στην κόντρα, ωστόσο δεν υπάρχει λογική στο ότι αντί του χαρισματικού Ουρουγουανού, αγοράστηκαν ο ψηλός και αργός Λάμπερτ και ο αργός και εγωιστής Μπαλότελι. Και ένα χρόνο μετά, ο σχεδόν δίμετρος Μπεντέκε που έκανε καριέρα στην Άστον Βίλα ως εξαιρετικός κεφαλοσφαιριστής! Κατά συνέπεια και καλά αποτελέσματα δεν ήρθαν και η Λίβερπουλ σταμάτησε να παίζει καλό ποδόσφαιρο...

Δεύτερον, οι μεταγραφικές επιλογές αποδείχθηκαν καταστροφικές. Επί Ρότζερς αποκτήθηκαν 31 παίκτες, με ελάχιστους να έχουν δικαιώσει τις προσδοκίες (όσοι ήρθαν φέτος το καλοκαίρι πάντως, είναι νωρίς για να κριθούν). Ήταν όλοι όσοι αποκτήθηκαν επιλογές του βορειοϊρλανδού; Πιθανότατα όχι, άλλωστε πολλά έχουν ειπωθεί για την περιβόητη επιτροπή μεταγραφών στο Άνφιλντ, και πάλι όμως ο Ρότζερς τους χρεώνεται εφόσον τους αποδέχτηκε. Ένας κορυφαίος προπονητής δεν μπορεί να ανέχεται να καπελώνεται συνεχώς όσον αφορά τις μεταγραφικές επιλογές οι οποίες εντέλει είναι καθοριστικές για τα αποτελέσματα της δουλειάς του. Αν έκρινε ότι πλήρωνε (μεταγραφικά) λάθη άλλων, θα όφειλε να διαχωρίσει τη θέση του και να παραιτηθεί προστατεύοντας το όνομά του και την υστεροφημία του...

...Όπως άλλωστε κάνει σε κάθε ευκαιρία ο Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος απάντησε σε ερώτηση μετά την ήττα της Τσέλσι από τη Σαουθάμπτον, μιλώντας αδιάκοπα για 7 ολόκληρα λεπτά! Συνοψίζοντας, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να παραιτηθεί κι ότι αν η Τσέλσι τον απολύσει θα έχει απολύσει τον καλύτερο προπονητή που είχε ποτέ... 4 μήνες μετά την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ, θα φάνταζε αδιανόητο ότι υπάρχει περίπτωση να απολυθεί ο Πορτογάλος, αν η Τσέλσι δεν έκανε το χειρότερο ξεκίνημα της τα τελευταία 37 χρόνια και δεν ανέφερε ο ίδιος τη λέξη «απόλυση» μετά το χαστούκι της εντός έδρας ήττας από τους «Αγίους». Ο Μουρίνιο δε διστάζει να επιρρίψει ευθύνες σε όλους τους άλλους προκειμένου να αποφύγει τις δικές του. Κυρίως φταίνε οι ποδοσφαιριστές (οι ίδιοι που πέρυσι κατέκτησαν τον τίτλο), οι διαιτητές, οι αντίπαλοι (Νιούκαστλ) που τα δίνουν όλα όταν παίζουν με την Τσέλσι, η Έβα Καρνέιρο, αλλά  και «άλλοι στο σύλλογο», όπως δήλωσε το Σάββατο φωτογραφίζοντας και τη διοίκηση.

Η πτώση της Τσέλσι φαντάζει ανεξήγητη, ακόμα και για τον προπονητή της, ο οποίος όμως θα πρέπει να παραδεχτεί και τα δικά του λάθη. Για αρχή, υπερεκτίμησε την περσινή κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η Τσέλσι κατέκτησε τον τίτλο σχεδόν χωρίς ανταγωνισμό: Με τη Μάντσεστερ Σίτυ να έχει προβλήματα σε άμυνα (ντεφορμάρισμα Κομπανί, αποτυχία Μανγκαλά) και επίθεση (τραυματισμούς Αγουέρο), τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ σε μεταβατική σεζόν, τη Λίβερπουλ σε ελεύθερη πτώση και τις Άρσεναλ και Τότεναμ στη γνωστή μετριότητα. Οι αδυναμίες των μπλε φάνηκαν ξεκάθαρα στην ήττα-αποκλεισμό από την Παρί Σ.Ζ των 10 παικτών στο Τσάμπιονς Λιγκ, ωστόσο ο Μουρίνιο δεν ανησύχησε… Επίσης οι μεταγραφικές επιλογές σηκώνουν συζήτηση: Μάτα, Λουκάκου, Φελίπε Λούις, Σαλάχ, Σούρλε, Κουαδράδο, Μπέρτραντ ίσως να άξιζαν περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες, ενώ η περίπτωση Ντε Μπρούινε εκθέτει τόσο τον Πορτογάλο όσο και την Τσέλσι που δε διέκριναν τη μεγάλη κλάση του Βέλγου.

Προς το παρόν πάντως ο Αμπράμοβιτς δίνει χρόνο στον Πορτογάλο περιμένοντας προφανώς μία γρήγορη ανάκαμψη. Πόσος χρόνος θα είναι αυτός, είναι δύσκολο να το προβλέψει κάποιος. Το ότι δε θα είναι απεριόριστος πάντως, είναι δεδομένο. Ο Μουρίνιο δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι αγαπάει την Τσέλσι κι ότι η κουλτούρα του ταιριάζει με αυτή του συλλόγου. Και έτσι ακριβώς είναι. Όπως και ο ίδιος, έτσι και η Τσέλσι θέλει μόνο τη νίκη και την κορυφή. Και είναι ανελέητη με όσους δεν κατακτούν το στόχο ή αποδεικνύονται κατώτεροι των προσδοκιών. 16^η θέση μετά από 8 αγώνες με μόλις 2 νίκες και -5 συντελεστή τερμάτων; Εντελώς απαράδεκτο! Τόσο όσο να είσαι ο Μάτα ή ο Ντε Μπρούινε σε ομάδα του Μουρίνιο και να μην παίζεις στη γραμμή ή να μη μαρκάρεις τον αντίπαλο μπακ. Η χατζάρα θα πέσει στο κεφάλι σου. Και όπως λένε οι Γραφές, μάχαιρα έδωκες και μάχαιρα θα λάβεις...