To δρομολόγιο εξόδου από το Άνφιλντ τα
τελευταία χρόνια ακολούθησαν (μεταξύ άλλων) οι: Ράφα Μπενίτεθ, με επόμενους
σταθμούς τις Ίντερ, Τσέλσι, Νάπολι, και
τώρα Ρεάλ, Τσάμπι Αλόνσο (σε Ρεάλ και Μπάγερν),
Φερνάντο Τόρρες (σε Τσέλσι, Μίλαν, τώρα Ατλέτικο), Χαβιέρ Μασεράνο και
Λούις Σουάρες (σε Μπαρτσελόνα), Άλβαρο Αρμπελόα (σε Ρεάλ), Πέπε Ρέινα (σε
Νάπολι και Μπάγερν), Ραούλ Μεϊρέλες (σε Τσέλσι, τώρα Φενέρμπαχτσε), Ραχίμ
Στέρλινγκ (σε Μάντσεστερ Σίτυ) και άλλοι. Στη λίστα θα προσέθετε κανείς και τον
Στίβεν Τζέραρντ που μπορεί να πήγε στους Λ.Α. Γκάλαξι για γκλάμουρ και
ηλιοθεραπεία, αλλά ποιος αμφιβάλλει ότι θα μπορούσε να σταθεί ακόμα σε υψηλό
επίπεδο σε μία Βαλένθια ή μία Γιουβέντους για παράδειγμα; Με δυο λόγια, την
πινακίδα “Liverpool-Exit”, στο δρόμο για το αεροδρόμιο του
Μάντσεστερ, είδε μία μεικτή Ευρώπης με μερικούς από τους κορυφαίους
ποδοσφαιριστές της γενιάς τους που (δικαίως) παίζουν μπάλα στους κορυφαίους
συλλόγους της εποχής μας όπως και ένας -κατά κοινή ομολογία- «τοπ» μάνατζερ.
Την αντίθετη διαδρομή, με προορισμό το
Άνφιλντ, ακολούθησαν (μεταξύ άλλων που έχουν ήδη αποχωρήσει) οι: Μπρένταν
Ρότζερς και Τζο Άλεν (από την 11η τότε στην Πρέμιερ Λιγκ Σουόνσι), Σιμόν
Μινιολέ (από την 17η Σάντερλαντ), Λόβρεν, Λαλάνα και Κλάιν (από την 8η
Σαουθάμπτον), Κρίστιαν Μπεντέκε (από την 17η Άστον Βίλα), Ντάνι Ινγκς (από την
19η Μπέρνλεϊ), Χοσέ Ενρίκε (από την 5η Νιούκαστλ), Εμρέ Τσαν (από την 4η στην
Μπουντεσλίγκα Λεβερκούζεν), Ρομπέρτο Φιρμίνιο (από την 8η Χόφενχαϊμ) και
αρκετοί άλλοι από παρομοίου επιπέδου ομάδες. Ξανά με δυο λόγια, ποδοσφαιριστές
που έκαναν καριέρα σε μεσαίου ή μικρού βεληνεκούς ομάδες και (ΘΑ) κάνουν καριέρα
στη Λίβερπουλ, ή τουλάχιστον έτσι λέει το σχέδιο επί χάρτου στο γραφείο του
Ρότζερς στο Λίβερπουλ και στα δοιοικητήρια της FSG στη Βοστώνη... Κι επειδή ο κανόνας έχει και
εξαιρέσεις, ήρθαν και ο Στάριτζ από την Τσέλσι, ο Κουτίνιο από την Ίντερ, ο
Σακχό από την Παρί Σ.Ζ. (και ο ...Μπαλοτέλι από την Μίλαν, που δεν ανήκει ούτε
σε κανόνες ούτε σε εξαιρέσεις!)
Το αποτέλεσμα; Τα τελευταία 6 χρόνια, η
Λίβερπουλ τερματίζει στο πρωτάθλημα 6η, 7η και 8η (με εξαίρεση τη σεζόν
2013-2014 όπου ο world class Σουάρες παραλίγο να πάρει τον τίτλο μόνος
του) και έχει κατακτήσει μόνο ένα Λιγκ Καπ, κι αυτό κόντρα σε ομάδα που
αγωνιζόταν στην Τσάμπιονσιπ (Κάρντιφ). Όσο για τη φετινή σεζόν; Πάμε ...όπως
πέρυσι, μετά από 6 αγώνες οι κόκκινοι είναι 13οι (!) με συντελεστή τερμάτων -3
(!), ισόβαθμοι με Γουέστ Μπρομ, Νόριτς και Γουότφορντ (!) Πολλοί θα πουν ότι κι
η Τσέλσι είναι 15η, το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο ακόμα, οι νέοι παίκτες δεν
έχουν εγκλιματιστεί κλπ. Πολύ σωστά όλα αυτά, αλλά ποιος στοιχηματίζει ότι η
Λίβερπουλ και όχι η Τσέλσι θα κάνει τη μεγάλη αντεπίθεση και θα διεκδικήσει τον
τίτλο; Μάλλον κανείς, άλλωστε ο τίτλος
δεν είναι πλέον στόχος στο Μερσεϊσάιντ (ΚΑΝΕΝΑΣ τίτλος αν κρίνει κανείς από την
ενδεκάδα στο Μπορντό). Στόχος είναι η 4η θέση, η συμμετοχή και τα χρήματα του
Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία (...αν έρθουν) θα επενδυθούν στους επόμενους παίκτες από την Άστον Βίλα, τη Λέστερ ή τη
Στόουκ, πάντα με στόχο το (λαμπρό) μέλλον. Ενώ στο παρόν, όποιος ξεχωρίζει θα
φεύγει για άλλες πολιτείες όπου υπάρχουν χρήμα και δόξα (η Μπαρτσελόνα ήδη
κοιτάει τον Κουτίνιο...)
Είναι γεγονός ότι η περίοδος Χικς-Ζιλέτ
έκανε μεγάλη ζημιά στη Λίβερπουλ, ότι ο Τζον Χένρι δεν είναι σεϊχης ή ρώσος
ολιγάρχης για να ξοδεύει μαύρo χρήμα, ότι τα περισσότερα από τα (πάρα πολλά) χρήματα που ξοδεύτηκαν
σπαταλήθηκαν άσκοπα, ότι ο σύλλογος έμεινε πίσω σε θέματα μάρκετινγκ και
γηπέδου από τους ανταγωνιστές του ή ακόμα κι ότι οι τραγωδίες του παρελθόντος
(Χέιζελ-Χίλσμπορο) άφησαν πληγές που είναι ακόμα ανοιχτές. Τίποτα από όλα αυτά
όμως δε θα ήταν ικανά να κρατήσουν στάσιμους τους κόκκινους όσο ένα
αδιαμφισβήτητο –πλέον- γεγονός: Η Λίβερπουλ των 5 Κυπέλλων Πρωταθλητριών και
των 18 Πρωταθλημάτων συνηθίζει στην ιδέα ότι είναι μια ΜΕΣΑΙΑ ομάδα, καθαρά
πίσω από το γκρουπ των κορυφαίων σε Αγγλία και Ευρώπη. Χαμηλοί στόχοι, χαμηλές
προσδοκίες, χαμηλές απαιτήσεις, χαμηλού επιπέδου στελέχη (σε διοίκηση, πάγκο,
γήπεδο), ακόμα και τα ντεσιμπέλ στο Άνφιλντ έχουν χαμηλώσει τελευταία. Όλα σε
συνάρτηση μίας καρτερικότητας και αποδοχής της εποχής της μετριότητας στην
οποία έχει βυθιστεί ο σύλλογος και η οποία έχει ποτίσει θα έλεγε κανείς ακόμα
και τα ντουβάρια του Άνφιλντ, μετά από από 25 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και 6
χρόνια ανταγωνισμού με την Τότεναμ, την Έβερτον, τη Σαουθάμπτον και τη Σουόνσι...
Το μόνο που ψηλώνει εσχάτως στον ουρανό
του Λίβερπουλ είναι η καινούρια “Main Stand”, η κεντρική
εξέδρα του Άνφιλντ που ανακατασκευάζεται για να φιλοξενεί 9.000 περίπου
επιπλέον φιλάθλους. Κατά προτίμηση φίλους της ομάδας από την Ιαπωνία, τη Μαλαισία,
τη Σιγκαπούρη και άλλους εξωτικούς προορισμούς που θα δώσουν χρώμα στο γήπεδο
με τις υπερσύγχρονες φωρογραφικές μηχανές τους και τα εκστασιασμένα πρόσωπα
τους κάθε φορά που ο Κλάιν εκτελεί αριστοτεχνικά τα πλάγια άουτ. Και που
φυσικά, θα γεμίσουν τα ταμεία του συλλόγου με τα γεν και τα γουάν τους, χρήματα
που θα επενδυθούν στα επόμενα αστέρια για το (απώτερο) μέλλον… Τώρα που το
συζητάμε, αυτός ο Γκράμπαν της Νόριτς μια χαρά παίκτης είναι (για τη Νόριτς!)
Ελπίζω μόνο να μην το πρόσεξε και ο Ρότζερς...
Ξενοφών Φύτρος
Δημοσιεύστε σχόλια και παρατηρήσεις παρακάτω (κλικ στο 1 σχόλιο) ή στο facebook: www.facebook.com/Footballer79
