Λίβερπουλ: Βλέποντας το μέλλον, τσαλάκωσε το παρόν (και το παρελθόν) της

5,5 χρόνια πριν, Λίβερπουλ και Ρεάλ Μαδρίτης βρέθηκαν αντιμέτωπες για τη φάση των «16» του Τσάμπιονς Λιγκ. Είχα την τύχη να βρεθώ μαζί με μερικές χιλιάδες οπαδούς των «κόκκινων» στο πρώτο ματς του Μπερναμπέου στις 25 Φλεβάρη του 2009. Η Ρεάλ ζούσε τότε στη σκιά της Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα, παρέμενε όμως μία μεγάλη ομάδα με σπουδαίους παίκτες: Ρόμπεν, Ιγκουαϊν, Ραούλ, Καναβάρο, Κασίγιας, Ράμος, Σνάιντερ, Φαν Ντερ Φααρτ κλπ. Κόντρα σε αυτή τη Λίβερπουλ του Μπενίτεθ όμως δεν είχε καμία τύχη. Τόρες, Τσάβι Αλόνσο, Τζέραρντ, Κάραχερ, Ρέινα, Μασεράνο, Κάουτ ήταν στην ακμή της καριέρας τους και για πρώτη φορά μετά από χρόνια διεκδικούσαν το πρωτάθλημα στην Αγγλία. Τελικό σκορ 0-1 με γκολ του Μπεναγιούν στο 82ο λεπτό. Η εκκωφαντική σιωπή 80 χιλιάδων Μαδριλένων απέναντι σε 2,5 χιλιάδες Άγγλους (και μερικούς Έλληνες) που ούρλιαζαν και χοροπηδούσαν πανηγυρίζοντας το γκολ και τη νίκη.

Στη ρεβάνς του Άνφιλντ, το 4-0 επιβεβαίωσε την ανωτερότητα των «κόκκινων». Κανείς δεν το φανταζόταν τότε, αλλά αυτή ήταν η τελευταία επιτυχία της σπουδαίας Λίβερπουλ του Μπενίτεθ. Ο αποκλεισμός από την Τσέλσι στα προημιτελικά (με το επικό 4-4 στη ρεβάνς του Λονδίνου) και η απώλεια του πρωταθλήματος (παρά το 1-4 στο Ολντ Τράφορντ) έφεραν την πτώση και τη διάλυση της ομάδας από την επόμενη σεζόν και μετά…

Με το ένδοξο παρελθόν να μοιάζει πολύ μακρινό, η Λίβερπουλ δουλεύει για το μέλλον της. Η φιλοσοφία του Αμερικάνου ιδιοκτήτη της, Τζον Χένρι είναι να χτίσει το σύλλογο και την ομάδα βήμα-βήμα. Από την επέκταση του Άνφιλντ, τις νέες εμπορικές συμφωνίες, την πρόσληψη νέου και ταλαντούχου προπονητή (Ρότζερς) και την απόκτηση κυρίως νεαρών και εξελίξιμων ποδοσφαιριστών, όλα και όλοι στο σύλλογο δηλώνουν ότι (προ) ετοιμάζουν την ομάδα του μέλλοντος. Παρά τα αναπόφευκτα λάθη και τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν στην πορεία, η Λίβερπουλ έκλεισε την ψαλίδα που τη χώριζε από την κορυφή και βρέθηκε πέρυσι μία ανάσα από το να κατακτήσει το πιο απροσδόκητο πρωτάθλημα της ιστορίας της. Ο τίτλος δεν ήρθε στο Μερσεϊσαϊντ, η χρονιά άφησε όμως προίκα την επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ και αναμενόμενα την αύξηση των προσδοκιών.

Όπως το καλοκαίρι του 2009 έτσι και το καλοκαίρι του 2014 η Λίβερπουλ έχασε ένα βασικότατο γρανάζι της μηχανής της. Τότε ήταν ο Τσάβι Αλόνσο, τώρα ο Λούις Σουάρες. Ο Ουρουγουανός άφησε ένα τεράστιο κενό στην ενδεκάδα του Ρότζερς φεύγοντας για την Μπαρτσελόνα, έφερε σε αντάλλαγμα όμως αρκετά εκατομμύρια λίρες. Με αυτά τα λεφτά και τα προσδοκώμενα έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ, ο σύλλογος ξόδεψε για μεταγραφές 133 εκατομμύρια λίρες. Και ξόδεψε κοιτώντας (κυρίως) το μέλλον. Ο Μάρκοβιτς είναι 20 χρονών, ο Μορένο 22, ο Ορίγκι 19, ο Εμρέ Τσαν 20, ο Μανκίγιο 20, ο Μπαλοτέλι 24, ο Λαλάνα 26, ο Λόβρεν 25. Όλοι με ταλέντο, προοπτική, μεταπωλητική αξία και με προσδοκία να γίνουν τα νέα αστέρια που θα φέρουν την ομάδα ξανά στην κορυφή της Αγγλίας και της Ευρώπης… 

…Σε 2, 3 ή 4 χρόνια ίσως, αν όλα πάνε καλά. Ως τότε όμως τι? Αυτό που ξέχασαν Ρότζερς και διοίκηση είναι το παρόν. Η Λίβερπουλ ξεκίνησε τη φετινή σεζόν υποχρεωμένη να διεκδικήσει τον τίτλο που έχασε πέρυσι και να φανεί αντάξια της μεγάλης ιστορίας που έχει γράψει στο Κύπελλο Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ. Η απώλεια του Σουάρες και οι παράλληλες υποχρεώσεις σε πρωτάθλημα-Ευρώπη έκαναν επιτακτική την απόκτηση ποδοσφαιριστών που θα ήταν έτοιμοι να ενισχύσουν άμεσα ένα σύλλογο με πρωταγωνιστικές βλέψεις. Παίκτες που κοστίζουν ακριβά μεν, αλλά κάνουν τη δουλειά δε (πχ Κόστα, Φάμπρεγκας, Ντι Μαρία, Φαλκάο, Κροος). Όσο ταλαντούχοι κι αν αποδειχτούν οι παίκτες που αποκτήθηκαν αντίθετα, είναι κυρίως επενδύσεις για το μέλλον. Ή ίσως ούτε για αυτό, αν κρίνει κανείς από την (ιδιάζουσα) περίπτωση που λέγεται Μπαλοτέλι…

Κι ακόμα κι αν το μέλλον αποδειχθεί λαμπρό, το παρόν είναι σκοτεινό και απογοητευτικό. Το 0-3 από τη Ρεάλ επιβεβαίωσε τα προβλήματα και τις αδυναμίες της φετινής Λίβερπουλ. Η ομάδα που πέρυσι θάμπωσε, φέτος έκανε βήματα προς τα πίσω. Κι αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα, ντροπιαστικές ήττες όπως αυτή από την παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο, θα αμαυρώσουν την λαμπρή ιστορία της ομάδας που χάρισε αξέχαστες βραδιές στους οπαδούς της. Σαν κι αυτή την χειμωνιάτικη βραδιά στη Μαδρίτη μερικά χρόνια πριν…

Μεταγραφές 2014: Από τον Λεβαντόφσκι στον ...Ροναλντίνιο

                Γιατί μαμά δε με έκανες (ποδοσφαιρικό) ατζέντη; Όχι ποδοσφαιριστή, προπονητή, μάνατζερ, πρόεδρο, φίλαθλο κλπ. Ατζέντη ποδοσφαιριστών σαν τον Ζόρζε Μέντες ή τον Μίνο Ραϊόλα. Να πετάω με τζετ κουστουμαρισμένος, με το ποτήρι της σαμπάνιας στο ένα χέρι και το i-phone στο άλλο: «Ο πελάτης μου δε δέχεται μισθό κάτω από 10 εκατομμύρια το χρόνο, συν μπόνους, παροχές, τζιπ 2500 κυβικών και ένα καφέ αρκουδάκι για να κοιμούνται παρέα...» Όπου πελάτης είναι ένα 20χρονο νιάνιαρο με 15 τατουάζ στο σώμα, 2-3 σκουλαρίκια στα αυτιά και ταλέντο στο να κλωτσάει την μπάλα. Και ο ατζέντης? Λεφτά, πολλά λεφτά! Ο Ζόρζε Μέντες (κάτω στη φωτογραφία) κέρδισε 30 εκατομμύρια ευρώ αυτό το καλοκαίρι από τις προμήθειες των μεταγραφών των πελατών του Χαμές Ροντρίγκες, Φαλκάο, Ντι Μαρία, Ντιέγκο Κόστα κλπ. Όσο για τα που επενδύει τα χρήματά του, είναι νομίζω φανερό...

                Όχι βέβαια ότι οι μεταγραφές είναι μόνο η χαρά των ατζέντηδων (...και των συζύγων τους). Όλοι λατρεύουν τη μεταγραφική περίοδο. Οι οπαδοί που ονειρεύονται νέα αστέρια, οι δημοσιογράφοι που πουλάνε θέματα και αποκλειστικά, οι εταιρίες που ξε-πουλάνε τις νέες φανέλες, οι χορηγοί, οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι ομάδες. Δώσε τους μεταγραφές και την ψυχή τους (και τα λεφτά τους) πάρε. Η μεταγραφική περίοδος του 2014 ουσιαστικά άνοιξε τον Γενάρη, όταν η Μπάγερν ανακοίνωσε τη συμφωνία της με τον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι, τον οποίο απέκτησε ως ελεύθερο από την Ντόρτμουντ όταν έληξε το συμβόλαιο του τον Ιούνιο. Ίσως η μεταγραφή της σεζόν, αφού η Μπάγερν απέκτησε τον κορυφαίο επιθετικό της μόνης ομάδας που την απειλεί στην Μπουντεσλίγκα, και μάλιστα χωρίς να ξοδέψει ούτε ευρώ. Απ’ την άλλη, ο Ρανταμέλ Φαλκάο ήταν ο τελευταίος σταρ που πήρε μεταγραφή αυτό το καλοκαίρι. Μεταγράφηκε ως δανεικός από την Μονακό στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και ανακοινώθηκε μάλιστα 1 ώρα μετά το τέλος της διορίας. Αντίθετα με την Μπάγερν, η Γιουνάιτεντ θα πληρώσει ακριβά για τον Φαλκάο. 24 εκατομμύρια λίρες σε Μονακό και ποδοσφαιριστή για το δανεισμό ενός χρόνου!

                Αν και αυτά τα ποσά πλέον κάνουν εντύπωση σε κανέναν. Το χρήμα ρέει άφθονο και μόνο οι μεταγραφές των ομάδων της Αγγλικής Πρέμιερ Λιγκ κόστισαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο λίρες!! Δεν ξοδεύουν μόνο οι Άγγλοι όμως. Η Μπαρτσελόνα έδωσε 75 εκατομμύρια λίρες για να πάρει από τη Λίβερπουλ τον Σουάρεζ (ο οποίος θα κάνει ντεμπούτο τον Οκτώβρη). Η Ρεάλ έδωσε πολλά λεφτά σε Μονακό και Μπάγερν για να πάρει τους Χάμες Ροντρίγκες και Τόνι Κροος και η νέα ενδεκάδα της με τα τρία 10άρια (προσθέστε τον Μόντριτς) και τους τρεις επιθετικούς προσέφερε θέαμα στο "Ανοέτα". Διευκρίνηση, το θέαμα το χάρηκαν οι οπαδοί της Ρεάλ Σοσιεδάδ που έριξε 4 γκολ στους Μαδριλένους... Κάτι λείπει, τι της λείπει, αμυντικό χαφ ίσως;

                Δεν πειράζει όμως, όσα γκολ και να φάει η Ρεάλ, ο Χαμές θα πουλήσει πολλαπλάσιες φανέλες από τον Αλόνσο ή τον Κεντίρα. Κάπως έτσι η ποδοσφαιρική λογική πάει περίπατο. Εκτός αν υπάρχει λογική στο ότι η Γιουνάιτεντ απέκτησε 3 αριστερά μπακ (Λουκ Σο, Ρόχο, Μπλιντ), η Έβερτον έδωσε 28 εκ. λίρες για τον Λουκάκου (σχεδόν όσο αγόρασε η Τσέλσι τον Ντιέγκο Κόστα), η Μπαρτσελόνα πήρε 2 στόπερ (ναι 2, τον Βερμάλεν που ήταν παγκίτης στην Άρσεναλ και τον 30χρονο Ματιέ της Βαλένθια που δεν ήταν στην Εθνική Γαλλίας στο Μουντιάλ και κόστισε 20εκ.!). Ή υπάρχει λογική στο ότι ο Μπόγιαν Κρκιτς πήγε στη Στόουκ και ο Ντάνιελ Άγγερ στην Μπρόντμπι; Όλα γίνονται όμως και το καλύτερο θα γίνει στο τέλος: H Basingstoke Town, ομάδα της Αγγλικής Κόνφερενς (6^η κατηγορία) έκανε πρόταση στον μεγάλο Ροναλντίνιο! Ο Βραζιλιάνος έμεινε ελεύθερος από την Ατλέτικο Μινέιρο και μπορεί να κάνει τη μεταγραφή των ονείρων (των κατοίκων της μικρής Αγγλικής πόλης). Στη φώτο κάτω το γήπεδο της Basingstoke στο οποίο θα μεγαλουργήσει ο «Ρόνι» μετά το Καμπ Νου, το Σαν Σίρο και το Παρκ ντε Πρενς. Στη μέση του γηπέδου διακρίνεται ο αεροδιάδρομος που θα χρησιμοποιηθεί για να προσγειωθεί το τζετ του Ροναλντίνιο...

**Update 06 Σεπτεμβρίου: Ο Ροναλντίνιο υπέγραψε σήμερα στην Μεξικάνικη Queretaro, ομάδα πρώτης κατηγορίας. Το συμβόλαιο του ισχύει για 2 χρόνια, οπότε τότε τα ξαναλέμε. Όσο για την Basingstoke; Μπορεί να πάρει τον Ανελκά ή τον Σιμάο Σαμπρόσα, κι αυτοί ελεύθεροι είναι. Ή καλύτερα τον Γιώργο Καραγκούνη, ο τυπάρας θα οργώσει και το υπόλοιπο χωράφι ..εε γήπεδο ήθελα να πω της Basingstoke...

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Νέος προπονητής, η ίδια ιστορία

                

                Διαβάζοντας χτες, 15 Αυγούστου, τις προβλέψεις των αρθογράφων της Daily Telegraph για τη νέα σεζόν 2014-2015 της Πρέμιερ Λιγκ μου δημιουργήθηκε η εξής απορία. Τι παραπάνω ήξεραν ή αντιλαμβάνονταν 10 επαγγελματίες δημοσιογράφοι από εμένα, έναν ταπεινό φίλαθλο που παρακολουθεί Αγγλικό ποδόσφαιρο. Συγκεκριμένα, τι παραπάνω ήξεραν για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, και 7 στους 10 προέβλεπαν ότι η ομάδα του Φαν Χαάλ θα είναι στην πρώτη τετράδα, με έναν από αυτούς μάλιστα (Jason Burt) να δίνει τη Γιουνάιτεντ πρώτο φαβορί για τον τίτλο, πάνω από Μάντσεστερ Σίτυ και Τσέλσι!!

                Μία μέρα μετά, στις 16 Αυγούστου, οι κόκκινοι διάβολοι μπήκαν με το αριστερό στη νέα σεζόν, χάνοντας εντός έδρας από τη Σουόνσι με 1-2. Απότομη προσγείωση, μετά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε η πρόσληψη του σπουδαίου Λούις Φαν Χάαλ στην τεχνική ηγεσία και το σερί νικών στα φιλικά παιχνίδια, μεταξύ άλλων κόντρα στη Ρεάλ και τη Λίβερπουλ. Ένας ενθουσιασμός και μία άκρατη αισιοδοξία που καλλιεργήθηκε από τα Αγγλικά ΜΜΕ, τα οποία αφού πρώτα (και δικαίως μέχρι ένα σημείο) έριξαν το φταίξιμο για την τραγική περσινή σεζόν στον Ντέιβιντ Μόγιες, αποθέωσαν τον Ολλανδό προπονητή που ήρθε στην ομάδα κουβαλώντας ένα βαρύ βιογραφικό γεμάτους τίτλους αλλά και την πρόσφατη επιτυχημένη παρουσία της εθνικής Ολλανδίας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

                Αν όμως οι Άγγλοι δημοσιογράφοι δεν είχαν ερωτευτεί κεραυνοβόλα τον 63χρονο τεχνικό που ανέλαβε το δύσκολο έργο να επαναφέρει την ιστορική ομάδα στο δρόμο των επιτυχιών, θα είχαν επισημάνει τα λάθη και τις παραλείψεις της Γιουνάιτεντ το φετινό καλοκαίρι, που πιθανόν θα της κοστίσουν στη φετινή σεζόν που μόλις άρχισε. Κατά κοινή ομολογία ο κύκλος της ομάδας των επιτυχιών του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έκλεισε οριστικά. Γκιγκς, Βίντιτς, Φέρντιναντ, Εβρά αποχώρησαν και πολλοί από τους παίκτες του ρόστερ έμειναν στάσιμοι ή αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών. Πέρα από τις προφανείς ευθύνες του Μόγιες στη διαχείριση της ομάδας, η ανάγκη ανανέωσης του ρόστερ ήταν επιτακτική.

                Ο Σκοτσέζος απολύθηκε στις 22 Απριλίου. Το ιδεατό σενάριο για τη Γιουνάιτεντ θα ήταν να αναλάβει ο νέος προπονητής την επόμενη κιόλας μέρα ώστε να δοκιμάσει τους παίκτες στα εναπομείναντα ματς της σεζόν και να αποφασίσει για το ποιοι πρέπει να μείνουν και ποιοι να αποχωρήσουν. Αντίθετα ο νέος προπονητής ανακοινώθηκε σχεδόν ένα μήνα αργότερα, στις 19 Μαΐου. Και αυτός ήταν ο Λούις Φαν Χαάλ, προπονητής της εθνικής Ολλανδίας μέχρι το τέλος του Μουντιάλ. Για κακή τύχη της Γιουνάιτεντ, η Ολλανδία είχε εξαιρετική παρουσία στα γήπεδα της Βραζιλίας και έφτασε μέχρι το μικρό τελικό. Κατά συνέπεια ο Ολλανδός έφτασε στο Μάντσεστερ για να αναλάβει τα καθήκοντα του στις 16 Ιουλίου, μόλις ένα μήνα πριν το πρώτο επίσημο ματς της σεζόν!

                Ως τότε ο σύλλογος είχε αποκτήσει μόλις 2 νέους παίκτες. Τον Άντερ Χερέρα, στόχο του Μόγιες από πέρυσι το καλοκαίρι, και τον Λουκ Σο που εντυπωσίασε πέρσι με τη φανέλα της Σαουθάμπτον. Και οι δύο προφανείς επιλογές της διοίκησης, αφού δε θα στοιχημάτιζα ότι ο Φαν Χάαλ παρακολουθούσε πέρσι τα παιχνίδια των «Αγίων»… Σε αυτόν τον ένα μήνα, ο 63χρονος Ολλανδός έδωσε ευκαιρίες σε όλους τους ποδοσφαιριστές στα φιλικά που έγιναν στην Αμερική και δήλωσε επανειλημμένα ότι δε θα βιαστεί να κάνει μεταγραφές εκατομμυρίων. Άλλος ποδοσφαιριστής για την πρώτη ομάδα δεν έχει αποκτηθεί ακόμα. Και οι παίκτες που ενημερώθηκαν ότι τελικά δεν περιλαμβάνονται στα πλάνα για τη νέα σεζόν (Φελαϊνί, Νάνι, Ερνάντεζ, Ζαχά, Ράφαελ κλπ) παραμένουν στην ομάδα αφού δεν υπάρχουν ικανοποιητικές προτάσεις για την πώληση τους. Με τη Γιουνάιτεντ μάλιστα να αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα τραυματισμών (Φαν Πέρσι, Σο, Βαλένσια, Έβανς κλπ), Φελαϊνί και Νάνι έπαιξαν ως αλλαγές κόντρα στη Σουόνσι…

                Στις δύο εβδομάδες που απομένουν μέχρι τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, οι «κόκκινοι διάβολοι» πρέπει να κάνουν ότι θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει ήδη από τον Απρίλιο-Μάιο. Να ανανεώσουν το ρόστερ, πουλώντας τους μέτριους και ανεπαρκείς και επενδύοντας σε νέους παίκτες για το παρόν και το μέλλον. Η παρουσία ενός κορυφαίου προπονητή και η αλλαγή του συστήματος δε θα μεταμορφώσει την εικόνα της ομάδας ούτε θα κάνει απαραίτητα τους παίκτες της καλύτερους. Η Γιουνάιτεντ ξεκίνησε τη νέα σεζόν όπως τελείωσε την προηγούμενη. Χάνοντας και απογοητεύοντας τους οπαδούς της. Στο Ολντ Τράφορντ, στο πρώτο παιχνίδι της νέας σεζόν, όλα ήταν ίδια με πέρυσι. Ακόμα και η παρουσία του Φελαϊνί ως φορ δίπλα στον Ρούνεϊ στο τέλος του ματς. Έλειπε μόνο ο Μόγιες. Η απόγνωση και το σοκ ήταν εκεί, ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του διαδόχου του…

Οι όμορφες ομάδες όμορφα ξεπουλιούνται

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια ομάδα που, αν και με μεγάλη ιστορία και βαριά φανέλα, βρέθηκε στις χαμηλές κατηγορίες. Έβγαλε όμως παίκτες από τα φυτώρια της, έκανε σωστές μεταγραφικές επιλογές και εμπιστεύτηκε ένα σχετικά άπειρο αλλά ταλαντούχο προπονητή. Ως αποτέλεσμα έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, έφτασε μέχρι την 8^η θέση της πρώτης κατηγορίας και είχε 3 παίκτες στο ρόστερ της εθνικής Αγγλίας στο Μουντιάλ. Και μετά...

               ...Δεν έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Το παραμύθι της Southampton FC τελείωσε απότομα το καλοκαίρι του 2014. Η ανοδική πορεία του συλλόγου από την League One (3^η κατηγορία) όπου βρέθηκε το 2009 έφτασε στο ζενίθ της τον Μάιο του 2014 όταν η ομάδα τερμάτισε στην 8^η θέση της Πρέμιερ Λιγκ. Η συνέχεια θα ήταν αναμενόμενα δύσκολη. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της απρόσμενης αυτής πορείας βρέθηκαν στο στόχαστρο των μεγάλων και πλούσιων ομάδων και ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της Σαουθάμπτον δε θα έλπιζε ότι θα παρέμεναν όλοι στην ομάδα παρά τις σειρήνες που ακούγονταν από το Λίβερπουλ, το Μάντσεστερ, το Λονδίνο κλπ.

               Αυτό που συμβαίνει όμως από τον Μάιο μέχρι τον Αύγουστο παρομοιάζεται με την Έξοδο των Εβραίων από τον Αγγλικό Τύπο. Πρώτος έφυγε ο Μαουρίτσιο Ποκετίνο, ο Αργεντινός προπονητής που μεταμόρφωσε προς το καλύτερο την ομάδα από τη στιγμή που την ανέλαβε. Και μαζί του αποχώρησαν για το Λονδίνο και την Τότεναμ και όλοι οι βοηθοί του. Όσο για ποδοσφαιριστές: Λουκ Σο, Λαλάνα, Λάμπερτ, Λόβρεν, Τσέιμπερς (η μισή βασική ενδεκάδα δηλαδή!) πουλήθηκαν για αρκετά εκατομμύρια λίρες. Και σειρά φαίνεται ότι θα πάρουν κι άλλοι, όπως ο Σνάιντερλιν, ο Τζέι Ροντρίγκεζ και ο Φόντε που έχουν ήδη δηλώσει ότι θέλουν να φύγουν.

                Η αρχή του τέλους αυτής της εξαιρετικής Σαουθάμπτον γράφτηκε όμως τον περασμένο Γενάρη. Τότε που ο πρόεδρος της ομάδας Νίκολα Κορτέζε παραιτήθηκε από τη θέση του μετά από διαμάχη με την ιδιοκτήτρια του συλλόγου Καταρίνα Λίμπχερ. Ο πατέρας της Λίμπχερ αγόρασε την Σαουθάμπτον το καλοκαίρι του 2009 και ανέθεσε τη διοίκηση στον Κορτέζε. Στον Ιταλό τραπεζίτη πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό η επιτυχημένη πορεία της ομάδας από τότε, αφού η Λίμπχερ που κληρονόμησε (και) την Σαουθάμπτον μετά το θάνατο του πατέρα της το 2010 έχει άγνοια σχετικά με το ποδόσφαιρο.

               ...Όχι όμως και από τα κέρδη που μπορούν να προέλθουν απ’ αυτό. Σύμφωνα με τα όσα διέρρευσαν στον Τύπο, ο Κορτέζε απολύθηκε αφού αρνήθηκε πεισματικά να επιτρέψει την πώληση βασικών παικτών τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου. Η Λίμπχερ όμως θέλει να αποσβέσει και με το παραπάνω την επένδυση του πατέρα της (14 εκ. λίρες κόστισε η αγορά της Σαουθάμπτον το 2009) και μέχρι στιγμής έχει εισπράξει 95 (!) εκ. λίρες από τις πωλήσεις του καλοκαιριού. Για να είμαστε δίκαιοι, κάποια λίγα απο αυτά έχουν πάει στην αγορά 2 παικτών και στην πρόσληψη του Ρόναλντ Κούμαν στην τεχνική ηγεσία. Δεν αρκούν όμως για να αποτρέψουν τους φόβους των οπαδών ότι η ομάδα τους θα κινδυνέψει με υποβιβασμό φέτος...

               Ίσως το ξεπούλημα της Σαουθάμπτον να ήταν αναπόφευκτο. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο το χρήμα είναι ο ρυθμιστής και οι πλούσιοι εξ-αγοράζουν τους φτωχούς. Και η Ατλέτικο Μαδρίτης πούλησε βασικούς παίκτες της, και η Σταντάρ Λιέγης πούλησε το ένα μετά το άλλο τα προϊόντα του φυτωρίου της και πολλοί άλλοι ακόμα υποχρεώνονται να πουλήσουν  τα αστέρια τους (Άγιαξ, Λιλ, Βαλένθια κλπ). Στην Αγγλία όμως με τις μεγαλύτερες ομάδες να ανήκουν σε ιδιοκτήτες από διάφορες χώρες του κόσμου, η ποδοσφαιρική λογική πάει περίπατο. Η Ελβετή ιδιοκτήτρια της Σαουθάμπτον μαζεύει ένα γερό κομπόδεμα διαλύοντας την ομάδα της, ο Μαλαισιανός ιδιοκτήτης της Κάρντιφ αλλάζει τα χρώματα και το σήμα της ομάδας, ο Αιγύπτιος ιδιοκτήτης της Χαλ θέλει να την ονομάσει από «Σίτυ» σε «Τίγρεις» γιατί ακούγεται πιο ωραίο!

Ιστορία και παράδοση δεκαετιών πετιούνται στα σκουπίδια γιατί έτσι προστάζουν το μάρκετινγκ και οι πολυεκατομμυριούχοι που βλέπουν τις ομάδες ως επενδύσεις. Οι φίλαθλοι θεωρούνται πρωτίστως καταναλωτές και πελάτες και όσο κάθονται στα καρεκλάκια ρουφώντας το αναψυκτικό τους και φορώντας την πανάκριβη φανέλα της ομάδας δεν τους πέφτει λόγος. Αν και εδώ που τα λέμε, ούτε αυτό χρειάζεται. Αρκεί να υπάρχει το Sky Sports και τα 3 δισεκατομμύρια λίρες που δίνει για τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Πρέμιερ Λιγκ. Την ώρα που εμείς θα βλέπουμε σουτ και γκολ, οι μπίζνεσμαν απ’ όλο τον πλανήτη θα μετρούν έσοδα, έξοδα, κέρδη κλπ. Football? What is this? Money talks… 

Μουντιάλ 2014: Ψάχνοντας την Εθνική Βραζιλίας

Βραζιλία 1958: Πελέ, Γκαρίντσα, Ζαγκάλο, Βαβά

Βραζιλία 1970: Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζαϊρζίνιο

Βραζιλία 1982: Σόκρατες, Ζίκο, Έντερ, Σερζίνιο

Βραζιλία 1994: Ρομάριο, Μπεμπέτο, Ραϊ, Λεονάρντο

Βραζιλία 2002: Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ζουνίνιο, Κακά

Βραζιλία 2014: Φερναντίνιο, Παουλίνιο, Ραμίρες, Λουίς Γκουστάβο, Ερνάνες…

Οι ομάδες της Βραζιλίας που έμειναν στην ιστορία, είτε κατέκτησαν το Μουντιάλ είτε όχι, είχαν να περηφανεύονται για τις επιθετικές τριάδες, τετράδες (ή και πεντάδες!) και για τους υπέροχους αρτίστες που ομόρφαιναν το παιχνίδι τους και τη διοργάνωση γενικότερα. Η Βραζιλία του 2014 όμως θα μείνει στην ιστορία για την πεντάδα των αμυντικών μέσων που στρίμωξε ο Σκολάρι στην 23άδα: Φερναντίνιο, Παουλίνιο, Ραμίρες, Λουίς Γκουστάβο, Ερνάνες. Ναι, έπαιξε και ο Νεϊμάρ. Και ο Όσκαρ, ο Γουίλιαν, ο Χουλκ και ο Μπερνάρντ. Και (ίσως αν θυμάμαι καλά...) ο Φρεντ και ο Ζο. Με το Μουντιάλ να περνάει πλέον στην ιστορία, εγώ πάντως αναρωτιέμαι: Η Βραζιλία έπαιξε στην διοργάνωση;

Ρητορική ερώτηση, θα πει κάποιος. Ναι η Βραζιλία ήταν παρούσα, όπως σε κάθε Μουντιάλ ήταν και θα είναι άλλωστε. Η ενδεκάδα της με τις κίτρινες φανέλες και τα μπλε σορτς παρατάχθηκε στο γήπεδο. Το θρυλικό έμβλημα με τα αρχικά CBF και τα 5 αστέρια κοσμούσε τη φανέλα στο ύψος της καρδιάς. Οι Βραζιλιάνοι διεθνείς συναγωνίζονταν σε ένταση τα ηχεία των σταδίων τραγουδώντας με πάθος τον Εθνικό Ύμνο της χώρας. Και στις εξέδρες, μία λαοθάλασσα ντυμένη στα κίτρινα έδινε χρώμα και παλμό στηρίζοντας την ομάδα. Κάπου εκεί οι ομοιότητες με τις θρυλικές ομάδες του παρελθόντος έπαυαν να υπάρχουν. Πιο ευρωπαϊκή «σελεσάο» δεν γίνεται να υπάρξει. Παίζοντας για το αποτέλεσμα, τη νίκη, την πρόκριση, θύμιζε Τσέλσι του Μουρίνιο ή Ατλέτικο του Σιμεόνε. Που είναι το κακό, θα ρωτήσει ο δικηγόρος του διαβόλου (Σκολάρι).  Ένα ολόκληρο έθνος περίμενε το τρόπαιο, αυτό προσπάθησαν να κατακτήσουν με κυνικό και επαγγελματικό τρόπο. Σαν να ήταν η Γερμανία δηλαδή…

Γερμανία, η εθνική ομάδα που όλοι λατρεύουν να μισούν. Γιατί πολλές φορές κέρδιζε χωρίς να είναι ανώτερη. Άλλοτε με σύμμαχο την τύχη, άλλοτε με το παροιμιώδες έμφυτο πείσμα, αλλά πάντα με έμφαση στο αποτέλεσμα και αδιαφορώντας για το θέαμα και την ικανοποίηση του κοινού. Και φυσικά παρατάσοντας στο γήπεδο 11 ντερέκια με μύες, δύναμη και πολλή διάθεση για σκληρό και δυνατό παιχνίδι. Περίπου όπως η Βραζιλία του Σκολάρι δηλαδή. Με τον Φερναντίνιο να κλωτσάει ότι βρισκόταν σε ακτίνα βολής γύρω του (καημένε Χαμές…), τα στόπερ να σκοράρουν από στημένες μπάλες, τους φορ να σπρώχνουν και να σπρώχνονται και τα αμυντικά χαφ να κάνουν παρέλαση. Ραμίρες αντί Παουλίνιο, Ερνάνες αντί Λουίς Γουστάβο, Παουλίνιο αντί Φερναντίνιο κλπ κλπ.

 Ο παραλογισμός της ιστορίας ξεδιπλώθηκε σε όλο του το μεγαλείο το βράδυ της 8^ης Ιουλίου. Πρώτος ημιτελικός, Βραζιλία εναντίον Γερμανίας. Με νικήτρια τη «Βραζιλία» με 7-1. Όχι, δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος. Η ομάδα που φορούσε τις ασπρόμαυρες φανέλες πέτυχε 7 γκολ και κέρδισε θριαμβευτικά. Αυτή η Γερμανία θα δικαιούταν να λέει ότι συνέχισε την παράδοση των θρυλικών ομάδων με τα κίτρινα και τα μπλε. Αυτή η Βραζιλία απ’ την άλλη πήρε αυτό που της άξιζε. Έπαιξε σαν Γερμανία και έχασε σαν Γερμανία. Ισοπεδώθηκε με πάταγο. Στον τελικό η ομάδα του Λεβ κατέκτησε το τρόπαιο και απέδωσε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Παίζοντας ουσιαστικά αλλά και θεαματικά. Με ποιότητα, ταλέντο και επιθετικό ποδόσφαιρο. Γέμισε το κενό που άφησε η Βραζιλία δηλαδή. Την πραγματική ομάδα της οποίας ελπίζουμε να δούμε στο Μουντιάλ του 2018. Όχι όμως με 5 αμυντικά χαφ, σας παρακαλώ φίλοι Βραζιλιάνοι…

Λούις Σουάρες: Γεννημένος σε λάθος εποχή

Ο Λούις Σουάρες παίζει μπάλα σε λάθος αιώνα. Για την ακρίβεια άργησε να γεννηθεί 60-70 χρόνια. Η μοίρα τον έφερε στον κόσμο στο ΄Άλτο της Ουρουγουάης το 1987, και τον έχρισε πρωταγωνιστή στα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά σαλόνια στις αρχές του 21ου αιώνα. Σε ένα ποδόσφαιρο φτιαγμένο για τους χορηγούς και την τηλεόραση. Με σταρ καλά παιδιά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν (Μέσι), εγωπαθείς περσόνες με αστραφτερό χαμόγελο (Κριστιάνο), καλοντυμένους και καλοχτενισμένους τζέντλεμεν (Μπέκαμ), ελαφρόμυαλα πιτσιρίκια με λεφτά, γκόμενες και χρυσές καδένες (Μπαλοτέλι).

Αυτός εδώ ο τύπος δεν είναι σαν αυτούς. Και δεν είναι για αυτό το ποδόσφαιρο. Με το μαλλί ακούρευτο, τα γένια αξύριστα, τις γάζες στα χέρια σαν παλαιστής έτοιμος να μπει στο ρινγκ, ο Σουάρες είναι ένας αυθεντικός αλήτης του ποδοσφαίρου. Το κωλόπαιδο που έχει μάθει να επιβιώνει και να κερδίζει με όλα τα όπλα που ο Θεός του έχει δώσει. Με το τελείωμα και με τα δύο πόδια, την κλειστή ντρίπλα, την ταχύτητα, την εκρηκτικότητα, το έμφυτο ταλέντο που του χαρίστηκε και το αξιοποίησε. Αλλά και σπρώχνοντας τους αντιπάλους, βουτώντας στην περιοχή, ξεγελώντας διαιτητές, βρίζοντας ρατσιστικά ακόμα και δαγκώνοντας... Ναι και δαγκώνοντας, σαν λυσσασμένο σκυλί με τα δόντια να σημαδεύουν το λαιμό του φυσικού ή νοητού εχθρού.

Το καθωσπρέπει ποδόσφαιρο τον τιμώρησε. Και τον ξανατιμώρησε. Και τον ξανά (ξανά) τιμώρησε... Και θα τον τιμωρήσει και πάλι, μην έχετε αμφιβολία. Γιατί χαλάει την εικόνα και το γκλάμουρ του. Γιατί οι Σουάρες του ποδοσφαίρου έχουν εξαφανιστεί πριν πολλά χρόνια όπως οι δεινόσαυροι. Γιατί γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Έπρεπε να παίζει στο Μουντιάλ του 1950, όχι του 2014. Φορώντας τη φανέλα της Ουρουγουάης στον τελικό του Μαρακανά μπροστά σε 180 χιλιάδες Βραζιλιάνους. Μαζί με τους σπουδαίους Σκιαφίνο και Βαρέλα, τους μουστακαλήδες Γκονζάλες και Τεχέρα και τον μιγά Αντράντε. Φορώντας μπότες με σιδερένιες τάπες και κλοτσώντας την πέτσινη καφέ μπάλα με τα κορδόνια. Η Ουρουγουάη του Σουάρες θα κέρδιζε φυσικά. Με τον Λούις να γίνεται θρύλος. Ο ποδοσφαιριστής που δάγκωνε, θα διαβάζαμε εμείς μετά από 60 χρόνια. Και θα κοιτούσαμε τη φάτσα του στις ασπρόμαυρες ξεθωριασμένες φωτογραφίες προσπαθώντας να καταλάβουμε τι κουβαλούσε στο μυαλό του αυτός ο τύπος με την οδοντοστοιχία που εξέχει. 

Τρέλα ίσως, θα μπορούσε να είναι η απάντηση. Οργή. Ένστικτο επιβίωσης ή επίθεσης. Ότι και να τυραννάει τα κύτταρα του εγκεφάλου του, θα συνεχίσει να τον τυραννάει. Και τον ίδιο, και την οικογένεια του, και την ομάδα του, και τον προπονητή του και τους συμπαίκτες του -και κυρίως- τους αντιπάλους του. Και τις «Φίφες και Ουέφες» του αθλήματος με τα χρυσά συμβόλαια και τους γραβατωμένους χορηγούς. Η Μπαρτσελόνα των αρτίστων και του τίκι τάκα πάντως έδωσε για αυτόν 75 εκατομμύρια λίρες. Δεν ξέρω αν έκανε καλά. Ξέρω σίγουρα ότι η ζωή στη χαλαρή Βαρκελώνη δε θα είναι η ίδια. Ο Λούις έρχεται και κουβαλάει την τρέλα του και τη μασέλα του. Ευτυχώς λέω εγώ. Δεν αντέχω άλλη διαφήμιση με Ρονάλντο-Μέσι και τα σαμπουάν τους...  

Καλώς ήρθατε στο blogspot του Footballer79!!