Ναι, είναι η ίδια ομάδα. Αυτή
που στις 23 Σεπτέμβρη χρειάστηκε 120 λεπτά και πέναλτι για να αποκλείσει την
Καρλάιλ της τέταρτης κατηγορίας, δυο μήνες μετά σάρωσε την πανάκριβη και
πανίσχυρη Μάντσεστερ Σίτυ στο Έτιχαντ με 4-1. Με Στάριτζ κα Μπεντέκε στον πάγκο
και Χέντερσον, Σακχό, Ινγκς στην εξέδρα. Η μετάβαση από το ένα (κομβικό) σημείο
στο άλλο δεν ήταν ακριβώς εύκολη ούτε αστραπιαία. Μεσολάβησαν απανωτές
ισοπαλίες σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, ακόμη και εντός έδρας ήττα από την Κρίσταλ
Πάλας, όταν μάλιστα η ομάδα προερχόταν από διπλό στο Στάμφορντ Μπριτζ.
Αλλά πάνω από όλα μεσολάβησε η
αλλαγή προπονητή. Η Λίβερπουλ του Μπρένταν Ρότζερς ξεκίνησε με δειλά και
αβέβαια βήματα, στη συνέχεια έκανε ένα τρελό σπριντ που την έφερε μια ανάσα από
την κορυφή και εντέλει κατέληξε να τρεκλίζει, θαρρείς ζαλισμένη από το μεθύσι και
τη ναυτία της υπερπροσπάθειας και της παρ’ ολίγον επιτυχίας. Στο τέλος, έδειχνε
ως ομάδα χωρίς μέλλον. Με παίκτες να φεύγουν για ανταγωνιστές, άλλους να
μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, αυτούς που έπαιζαν να μην εκπληρώνουν τις προσδοκίες
και έναν προπονητή μπλοκαρισμένο και χωρίς νέες ιδέες και συναισθήματα. Τόσο
πολύ που το συναίσθημα που μεταδόθηκε (και) στην εξέδρα ήταν ένα: Απάθεια.
Φέραμε ισοπαλία; Οκ. Ξαναφέραμε ισοπαλία; Οκ. Χάσαμε; Οκ. Σχεδόν αποκλειστήκαμε;
Πάλι Οκ. Σαν να άκουγες το μπιπ-μπιπ από τη συσκευή που μετράει τους καρδιακούς
χτύπους του ασθενή μέχρι αυτός να ξεψυχήσει…
Τότε εμφανίστηκε ο Γιούργκεν Κλοπ.
Για την ακρίβεια, οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ αποφάσισαν ότι πρέπει να σώσουν
τον ασθενή πριν να είναι αργά. Η απόλυση του Ρότζερς και η πρόσληψη του
Γερμανού στη θέση του ανέβασε τους παλμούς μέσα και γύρω από τον σύλλογο. Αν μη
τι άλλο, εμφανίστηκε η ελπίδα ότι κάτι πρέπει (και μπορεί) να αλλάξει προς το
καλύτερο. Ο Κλοπ φυσικά δεν είναι θαυματοποιός. Σε ενάμισι μήνα δεν είναι
δυνατόν να μάθει π.χ. τον Μινιολέ να κάνει εξόδους, τον Λόβρεν να αποφύγει τις γκάφες,
τον Λαλάνα να σκοράρει. Αυτό που κατάφερε όμως είναι να κάνει τους ποδοσφαιριστές
του να αντιμετωπίζουν διαφορετικά το ματς, τον αντίπαλο, τη δουλειά που πρέπει
να γίνει στο χορτάρι. Με θάρρος και θράσος, όχι με φόβο και παθητικότητα, όπως προηγουμένως.
Η Λίβερπουλ στο Έτιχαντ έπαιξε
χωρίς κλασικό επιθετικό και με δύο αμυντικά χαφ. Βλέποντας την εντεκάδα της απέναντι
σε αυτήν της Σίτυ (Αγουέρο, Ντε Μπρούινε, Στέρλινγκ, Νάβας, Τουρέ κλπ) έβλεπες
το γήπεδο να γέρνει προς την εστία του Μινιολέ πριν καν ξεκινήσει το ματς. Κι όμως
η φορά ήταν αντίθετη. Οι κόκκινοι πίεσαν από το πρώτο λεπτό, με Φιρμίνο, Κουτίνιο,
Λαλάνα, Τσαν (!) να επιτίθενται κατά κύματα και να δημιουργούν τη μία φάση (και
γκολ) μετά την άλλη. Φυσικά η έμπνευση του Πελεγκρίνι να βάλει στόπερ τους Μανγκαλά
και Ντεμικέλις (και να αφήσει τον Οταμέντι στον πάγκο!) αποδείχτηκε καθοριστική.
Δε θα έφτανε όμως αν η Λίβερπουλ δεν κυνηγούσε την τύχη της.
Η εμφάνιση του πρώτου
ημιχρόνου θύμισε τη Λίβερπουλ του 2013-2014 όταν Σουάρεζ και Στάριτζ ήταν ο
εφιάλτης των αμυντικών (βλέπε Λίβερπουλ-Άρσεναλ 5-1), ή ακόμα περισσότερο την
Ντόρτμουντ του Κλοπ που με Ρόις, Λεβαντόφσκι, Γκέτσε και λοιπούς μάγευε όταν
έφευγε με ταχύτητα στην κόντρα. Η εικόνα του Κλοπ να ουρλιάζει και να
χοροπηδάει στον πάγκο επιβεβαίωσε τι ήταν αυτό που έφερε στο Άνφιλντ πάνω και πρώτα
από όλα. Το πάθος και τη θετική διάθεση που έλειπε όλο αυτόν τον καιρό. Ακόμα
κι αν η Λίβερπουλ έχανε τις ευκαιρίες που δημιούργησε (και εντέλει και το ματς),
η γεύση που έμενε θα ήταν γλυκιά. Προσπάθησε να κερδίσει το ματς ως μεγάλη
ομάδα που θέλει να επιβληθεί του αντιπάλου της κι όχι ως ομάδα που φοβάται τις αδυναμίες
της και ψάχνει τρόπους να δικαιολογήσει την παθητικότητα και την ηττοπάθεια της.
Κάπως έτσι οι ποδοσφαιριστές
του Κλοπ έμοιαζαν το Σάββατο το απόγευμα ως υπερ-παίκτες. Ο Φιρμίνιο έβαλε το
πρώτο του γκολ (και έχασε δυο-τρία ακόμα), ο Τσαν έκανε τακουνάκια στην
αντίπαλη περιοχή, ο Λαλάνα πολλή χρήσιμη δουλειά (για να σκοράρει θέλει δουλειά
πολλή…), ο Μορένο ήταν άριστος αμυντικά, ο Λόβρεν απέφυγε τα λάθη (!), οι
Σκρτελ και Λούκας ήταν απροσπέλαστοι. Όσο για τον Κουτίνιο, ήταν απλά ο
(καταπληκτικός) καλός εαυτός του. Η συνέχεια προφανώς δε θα είναι ανάλογη, οι
Μπορντό και Σουόνσι, που θα επισκεφτούν το Άνφιλντ αυτή την εβδομάδα, θα
παίξουν πίσω και κλειστά και η πρόκληση θα είναι διαφορετική και πιο σύνθετη.
Μέχρι τότε βέβαια μπορεί ο Κλοπ να θεραπεύσει και τον Στάριτζ, τότε πραγματικά
θα πρόκειται για θαυματοποιό.
ΥΓ. Πληροφορίες ότι αυτόπτες μάρτυρες είδαν ένα ξανθό τύπο
με γένια να περπατά στο νερό στο Albert Dock ελέγχονται ως ανακριβείς, ή
τουλάχιστον ως υπερβολικές...
